در آن کرانه که دل با ستاره همزادست
                        به من اجازه در اوج پر زدن دادست

در آن کرانه که همواره یک نفر آنجاست
                        که در پذیرش مهمان همیشه آمادست

در آن کرانه که خورشید پیش یک گنبد
                        بدون رنگ ز بازار حسن افتادست

همیشه از تو سرودن چه سخت و شیرین است
                        شبیه تیشه زدن های سخت فرهادست

سوال می کند از خود هنوز آهویی
                        که بین دام و نگاهت کدام صیادست

دلم که دست خودم نیست این دل غمگین
                        همان دلی است که جامانده در گوهر شادست

بدون فن غزل بی کنایه می گویم
                        دلم برای تو تنگ است شعر من سادست ...

سید حمیدرضا برقعی