آفتاب آمد دو چشمم باز شد
            باز تکرار همان تکراره ها
                        چند و چون و کی کجا آغاز شد
                                    پرسش صدباره ی صدباره ها

دیدگانم پر ولی دستم تهی
            من نمی دانم کجایم کیستم
                        آتش حیرت به جانم ریختی
                                    من خلیل آزمونت نیستم

مرگ شرط اولینِ شمع بود
            از برم افسانه ی پروانه را
                        برملا شد راه می خانه دریغ
                                    از چه می بندی در می خانه را

تا بسازم شیشه ی چشمان خود را آینه
                        خون دل را جیوه کردم سالها
                                    حالیا از دشت رنگ گل درا
                                                زلف خود را شانه زن در چشم ما

ما امین راز هایت بوده ایم
            پای کوب ساز هایت بوده ایم
                        محو در جاه و جلالت دست در دست رطیل
                                                جان خرید ناز ناز نازهایت بوده ایم

هیچ کس قادر به دیدارت نبود
            گرچه ذات هر وجودی بوده ای
                        خوشه زاران یادبود زلف تو
                                    قبله گاه هر سجودی بوده ای

ای یگانه این قلم تب دار تو
            تا سحر می خواند و بیدار تو
                        گوشه ی چشمی ، نگاهی ، وعده ای
                                                تشنه ی یک لحظه ی دیدار تو

شاه بیت شعر مرموز حیات
قصه ی صد داستان بی بدیل عشق بود
            چشم انسان ، گیس بید و ناز گل
                        یک دلیل از صد دلیل عشق بود

هیچ کس در این جهان نامی نداشت
                        عاشقان بهر نشان نامیدشان
                        عشق این افسون جاوید ، این شگفت
                                                کرد تا عمر کلام جاویدشان

بار ها از خویش می پرسم که مقصودت چه بود
                        درک مرگ از مرگ کاری ساده نیست
                        رنج ما و آن امانت قتل و هابیل و بهشت
                                    چاره ای کن ای معما چاره ای در چاره نیست

روز ها رفتند و رفتیم و گذشت
            آه آری زندگی افسانه بود
                        خاطری از خاطراتی مانده جا
                                    تار مویی در کنار شانه بود

یادگارم چند حرفی روی سنگ
            باد و باران و زمان و هاله ای
                        سبزه میروید به روی خاک من
                                    میچرد بابونه را بزغاله ای  

حسین پناهی . سالهاست که مرده ام