چه می شد هستی ام گل بود تا از شاخه بردارم

                        که محض لحظه ای لبخند ، در دست تو بگذارم

جوانی ام ، غرورم ، آبرویم ، آرزوهایم...

                        تمام آنچه را که از خودم هم دوست تر دارم

اگر از من بپرسی ، عشق "رازمطلق" است، اما

                        تماماً عشق تو پیداست در اجزای رفتارم !

یقین ای دورِ سوسوزن ! تو هم دیری نمی پایی

                        چنان که من سراغ از آسمان تار خود دارم

فقط در لحظه هایم باش ، بی دیدار ، بی منّت

                        نه اینکه آدمم ؟ قدری هوا را هم سزاوارم !

بگو با که ، کجا ، سر می گذاری تا بدانم که

                        کجا ، تنها ، سری بر زانوان خویش بگذارم

علی حیات بخش