آه ای تمام هستی ام از تو
          ای شور و حال مستی ام از تو

روزی مبادا قصه گوی دیگران گردی
          روزی مبادا آرزوی این و آن گردی

روزی مبادا پا نهی بر آنچه می گویی
          روزی مبادا بگذری ، از آنچه میجویی

گر با دلم نامهربان گردی
          گر آشنای دیگران گردی
                      می میرم از وحشت چون لاله
                                               در صحرای رسوایی
                                                          میسوزم از اندوه تنهایی

غمگین تراز مهتاب پاییزم
جام تهی از باده ام ، از غصه لبریزم
                                  با من مدارا كن

جام دلم پر از شراب عاشقی ها كن
                      در دست من ، دست وفا بگذار
                                  تا زیر پایت فرش سازم هستی خود را

من با تو می مانم
          من بی تو می میرم

بگذار تا همچون پرستوها
          دركنج آن دل آشیان سازم
                      من آن قفس را دوست میدارم
                                  بگذار تا خود را نهان سازم

ای قصه گوی دل ، ای آرزوی دل
                      با من مبادا بی وفا گردی
                                  با دیگران پیمان ببندی آشنا گردی

آه ای تمام هستی ام از تو
          از پای دل مگشای زنجیرم
                                  من بی تو می میرم

هما میرافشار