ﭼﻪ دردیست در ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻊ ﺑﻮدن
ولی درﮔﻮﺷﻪای ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ
ﺑﺮای دﻳﮕﺮان ﭼﻮن ﻛﻮه ﺑﻮدن
ولی در ﭼﺸﻢ ﺧﻮد آرام ﺷﻜﺴﺘﻦ
ﺑﺮای ﻫﺮ لبی ﺷﻌﺮی ﺳﺮودن
ولی ﻟﺒﻬﺎی ﺧﻮد ﻫﻤﻮاره ﺑﺴﺘﻦ
ﭼﻪ دردیست در ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻊ ﺑﻮدن
ولی درﮔﻮﺷﻪای ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ
ﺑﻪ رﺳﻢ دوستی دستی ﻓﺸﺮدن
ولی ﺑﺎ ﻫﺮ ﺳﺨﻦ قلبی ﺷﻜﺴﺘﻦ
ﺑﻪ ﻧﺰد ﻋﺎﺷﻘﺎن ﭼﻮن ﺳﻨﮓ ﺧﺎﻣﻮش
ولی در ﺑﻄﻦ ﺧﻮد ﻏﻮﻏﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ
ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ دوﺳﺘﺎن ﺑﺮ ﺧﺎک ﺳﭙﺮدن
ولی در دل اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﺘﻦ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ دم ﻧﻮای دل زﻧﺪ ﺑﺎﻧﮓ
ﭼﻪ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ از اﻳﻦ ﻏﻤﺨﺎﻧﻪ رﺳﺘﻦ
پاکسیما زکی پور