یک جفت کفش ، چند جفت جوراب

                        با رنگ های نارنجی و بنفش

                                            یک جفت گوشواره ی آبی

                                                                        یک جفت ...

کشتی نوح است

            این چمدان که تو می بندی  !

بعد ...

صدایِ در از پیراهنم گذشت

            از سینه ام گذشت ، از دیوار اتاقم گذشت

                                                از محله های قدیمی گذشت

                                                                        و کودکی ام را غمگین کرد.

کودک بلند شد

و قایق کاغذی اش را بر آب انداخت

او جفت را نمی فهمید

                        تنها سوار شد

آب ها به آینده می رفتند .

همین جا دست بردم به شعر

                        و زمان را مثل نخی نازک

                                                بیرون کشیدم از آن

دانه های تسبیح ریختند  :

            من ... تو ... کودکی  ...

                        قایق کاغذی ... نوح ... آینده ...

تو را

با کودکی ام

بر قایق کاغذی سوار کردم و

                        به دوردست فرستادم

بعد با نوح

در انتظار طوفان قدم زدیم

گروس عبدالملکیان

شبی با خیال تو همخونه شد دل

                        نبودی ندیدی چه ویرونه شد دل

نبودی ندیدی پریشونی هامو

                        فقط باد و بارون شنیدن صدامو

غمت سرد و وحشی به ویرونه می زد

                        دلم با تو خوش بود و پیمونه می زد

نه مرد قلندر ، نه آتش پرستم

                        فقط با خیالت شبا مست مستم

الهی سحر پشت کوهها بمیره

                        خدا این شبا رو از عاشق نگیره

نه یک شب که هر شب ، دلم بیقراره

                        می خواد مثل بارون ، بباره بباره

شب مرد تنها ، پر از یاد یاره

                        پر از گریه ی تلخ ِ بی اختیاره

شب مرد تنها ، شب بی تو مُردن

                        شب غربت و دل به مستی سپردن

شبای جوونی چه بی اعتباره

                        همه اش بی قراری ، همه اش انتظاره

شب مرد تنها ، پر از یاد یاره

                        پر از گریه ی تلخ ِ بی اختیاره

لیلا کسری (هدیه)

التماست میکنم ، با عشق درگیرم نکن

من حریفش نیستم در پنجه شیرم نکن

تازگیها از تب تند جنون برخاستم

باز با دیوانگهایت زمینگیرم نکن

قهرمان آرزوهایت نبودم ، نیستم

بی سبب  در ذهن خود اینطور تصویرم نکن

مرد رویایی تو من نیستم بانوی من

با نگاه دلفریبت باز زنجیرم نکن

شاعرم با یک نگاه مست عاشق میشوم

التماست میکنم با عشق درگیرم نکن

 حسن رفعت پور

چشم من بیا منو یاری بکن
گونه هام خشکیده شد ، کاری بکن

غیر گریه مگه کاری می شه کرد
کاری از ما نمی آد ، زاری بکن

اون که رفته ، دیگه هیچ وقت نمی آد
تا قیامت دل من گریه می خواد

هر چی دریا رو زمین داره خدا
با تموم ابرای آسمونا

کاشکی می داد همه رو به چشم من
تا چشام به حال من گریه کنن

اون که رفته ، دیگه هیچ وقت نمی آد
تا قیامت ،‌ دل من گریه می خواد

قصه ی گذشته های خوب من
خیلی زود مثل یه خواب تموم شدن

حالا باید سر رو زانوم بذارم
تا قیامت اشک حسرت ببارم

دل هیچ کی مثل من غم نداره
مثل من غربت و ماتم نداره

حالا که گریه دوای دردمه
چرا چشمم اشکشو کم می آره

خورشید روشن ما رو دزدیدن
زیر اون ابرای سنگی کشیدن

همه جا رنگ سیاه ماتمه
فرصت موندنمون خیلی کمه

اون که رفته ،‌ دیگه هیچ وقت نمی آد
تا قیامت دل من گریه می خواد

سرنوشت چشاش کوره نمی بینه
زخم خنجرش می مونه تو سینه

لب بسته سینه ی غرق به خون
قصه ی موندن آدم همینه

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمی آد
تا قیامت ، دل من گریه می خواد

اردلان سرفراز

امشب

دریاها سیاه‌اند

 باد زمزمه‌گر سیاه است

           پرنده و گیلاس‌ها سیاه‌اند

دل من روشن است

                 تو خواهی آمد

محمد شمس لنگرودی

رفتم ، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت               راهی به جز گریز برایم نمانده بود

این عشق آتشین  پر از درد بی امید                 در وادی گناه و جنونم كشانده بود

رفتم كه داغ بوسه ی پر حسرت تو را               با اشكهای دیده ز لب شستشو دهم

رفتم كه نا تمام  بمانم در این سرود                 رفتم كه با نگفته به خود آبرو دهم

رفتم ، مگو مگو كه چرا رفت ، ننگ بود              عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما

از پردۀ خموشی و ظلمت ، چو نور صبح            بیرون فتاده بود به یك باره راز ما

رفتم كه گم شوم چو یكی قطره اشك گرم        در لا به لای دامن شب رنگ زندگی

رفتم كه در سیاهی یك گور بی نشان              فارغ شوم ز كشمكش و جنگ زندگی

من از دو چشم روشن و گریان گریختم             از خنده های وحشی طوفان گریختم

از بستر وصال به آغوش سرد هجر                  آزرده از ملامت  وجدان گریختم

ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز              دیگر سراغ شعله ی آتش ز من مگیر

می خواستم كه شعله شوم سركشی كنم     مرغی شدم به كنج قفس بسته و اسیر

روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش      در دامن سکوت به تلخی  گریستم

نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها                دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم

فروغ فرخزاد

ای که بی تو خودمو تک و تنها میبینم

                        هر جا که پا میزارم تورو اونجا میبینم

یادمه چشمای تو پر درد و غصه بود

                        قصهء غربت تو قد صدتا قصه بود


یادتو هرجا که هستم با منه داره عمره منو آتیش میزنه


تو برام خورشید بودی توی این دنیای سرد

                        گونه های خیسمو دستای تو پاک میکرد

حالا اون دستا کجاس اون دوتا دستای خوب

                        چرا بیصدا شده لب قصه های خوب

من که باور ندارم اون همه خاطره مرد

                        عاشق آسمونا پشت یک پنجره مرد

آسمون سنگی شده خدا انگار خوابیده

                        انگار از اون بالاها گریه هامو ندیده


یادتو هرجا که هستم با منه داره عمره منو آتیش میزنه

اردلان سرفراز