به کجا روم زدستت به چه سان رهم زشستت

همه جا رسیده شستت همه را گرفته دستت

بکشی بشست خویشم بکشی بدست خویشم

بکش و بکش که جانم بفدای دست و شستت

بمن فقیر مسکین چو گذر کنی بیافکن

نظری چنانکه دانی به زکوة چشم مستت

بنوازی ار گدائی به تفقد و عطائی

نکنی ازین زبانی نرسد از آن شکستت

نگهی به ناز میکن در فتنه باز میکن

به ره نظاره بس دل به امید فتنه هستت

کنی ام خراب و گوئی زچه اینچین شدستی

زنگاه نیم مستت زدو چشم می پرستت

بسخن حیات بخشی به نگاه جان ستانی

بکن آنچه خواهدت دل چه زنیکوئی گسستت

کند آرزو کسی کو سر همتش بلندست

که نهد سری بپایت که شود چو خاک پستت

به درت شکسته آیم تو نپرسیم که چونی

برهت فتاده نالم تو نگوئیم چه استت

چه شود گر التفاتی بکنی به جانب فیض

سر لطف اگر نداری ره قهر را که بستت

فیض کاشانی