از دوست به هر جوری بیزار نباید شد

از یار به هر زخمی افگار نباید شد

ور جان و دل و دین را افگار نخواهی کرد

با عشق خوش شوخی در کار نباید شد

گر زان که چو عیاران از عهده برون نایی

دلدادهٔ آن چابک عیار نباید شد

هر گه که به ترک جان آسان نتوانی گفت

پس عاشق آن دلبر خونخوار نباید شد

چون سوختن دل را تن در نتوان دادن

از لاف به رعنایی در نار نباید شد

خواهی که بیاسایی مانند سنایی تو

هرگز ز می عشقش هشیار نباید شد

خواهی که خبر یابی از خود ز نگار خود

الا ز وجود خود بیزار نباید شد

  سنایی

معشوق به سامان شد تا باد چنین باد

                                 کفرش همه ایمان شد تا باد چنین باد

زان لب که همی زهر فشاندی به تکبر

                                 اکنون شکر افشان شد تا باد چنین باد

آن غمزه که بد بودی با مدعی سست

                                 امروز بتر زان شد تا باد چنین باد

آن رخ که شکر بود نهانش به لطافت

                                 اکنون شکرستان شد تا باد چنین باد

حاسد که چو دامنش ببوسید همی پای

                                  سر چو گریبان شد تا باد چنین باد

نعلی که بینداخت همی مرکبش از پای

                                  تاج سر سلطان شد تا باد چنین باد

پیداش جفا بودی و پنهانش لطافت

                                  پیداش چو پنهان شد تا باد چنین باد

چون گل همه تن بودی تا بود چنین بود

                                  چون باده همه جان شد تا باد چنین باد

دیوی که بر آن کفر همی داشت مر او را

                                  آن دیو مسلمان شد تا باد چنین باد

تا لاجرم از شکر سنایی چو سنایی

                                  مشهور خراسان شد تا باد چنین باد

سنایی