جهان برای من

             با میلاد تـــو آغاز شده

و برگهای تقویم

تنها دیوارهایی فرضی است

            که فاصله را یادآوری می کنند

تا باور کنیم بی آغوش ،

            عشق افسانه ای بیش نیست

اما حالا که 

دوباره میلاد توست ،

          بیا با هم دیوانگی کنیم

مثلاً من ماه را جای تو می بوسم

و تو با قاصدکی برای چشمانم لبخند بفرست

            بعد با هم به ریش تقویم و دیوارهایش می خندیم

تنها خدا می داند

هر بار که می خندی

            دیوارها ، کابوس آوار می بینند ...

گیلدا ایازی