مرغ سحر ناله سر کن     داغ مرا تازه ‌تر کن

             ز آه شرر بار این قفس را برشکن و زیر و زبر کن

بلبل پربسته ! ز کنج قفس درآ   نغمهٔ آزادی نوع بشر سرا

            وز نفسی عرصهٔ این خاک توده را پر شرر کن

ظلم ظالم، جور صیاد   آشیانم داده بر باد

                        ای خدا ! ای فلک ! ای طبیعت!  شام تاریک ما را سحر کن

نوبهار است ، گل به بار است

ابر چشمم ژاله‌ بار است

این قفس چون دلم تنگ و تار است

شعله فکن در قفس ، ای آه آتشین !   دست طبیعت ! گل عمر مرا مچین

          جانب عاشق ، نگه ای تازه گل ! از این بیشتر کن

               مرغ بیدل ! شرح هجران مختصر ، مختصر ، مختصر کن

عمر حقیقت به سر شد   عهد و وفا پی‌سپر شد

            نالهٔ عاشق ، ناز معشوق هر دو دروغ و بی‌اثر شد

راستی و مهر و محبت فسانه شد   قول و شرافت همگی از میانه شد

            از پی دزدی وطن و دین بهانه شد دیده تر شد

ظلم مالک ، جور ارباب   زارع از غم گشته بی‌تاب

            ساغر اغنیا پر می ناب جام ما پر ز خون جگر شد

ای دل تنگ ! ناله سر کن

از قویدستان حذر کن

از مساوات صرف نظر کن

ساقی گلچهره ! بده آب آتشین   پردهٔ دلکش بزن، ای یار دلنشین!

                        ناله برآر از قفس، ای بلبل حزین  ! کز غم تو ، سینهٔ من پرشرر شد

کز غم تو سینهٔ من پرشرر ، پرشرر ، پرشرر شد

محمدتقی بهار