باید ترانه هامو توی بطری بندازم ، 

            وقتی که موجا مقصدشون ساحلِ توئه !

                        چشماتو روی بطریای نامه بر نبند ! 

                                    این آخرین امید رابینسون کروزوئه !


بی تو اتاق من یه جزیره س میون آب ، 

            متروک و سوت و کور ، پر از گریه های من :

                        یه تک درخت نخل و یه آلونک حقیر ، 

                                    با ساحلی که پر شده از ردپای من ...


هر روز دوره می کنم همۀ این جزیره رو ، 

            با خاطرات ناب و قشنگ تو پا به پا

                        روز و شبای من خلاصه می شن تو شنیدن

                                                موسیقی مداوم موجا و صخره ها


دارم مدام نقشه می کشم اما چه فایده ، 

            با چن تا تخته پاره نمی شه به تو رسید

                        صدبار اومدم به جنگِ خدایان موج ها 

                                    صدبار این جزیره شکستای من رو دید


هر شب میون ماسه ها از هوش می رم و 

            به بودنم کنار تو ، تو خواب دلخوشم

                        تو زنده می شی تو دل رؤیام شب به شب ، 

                                                من تنها با خیال تو روزامو می کشم


تو دورِ دورِ دور تو ویلای ساحلیت ، 

            داری به یه ترانۀ من گوش می کنی

                        کی باورش می شد که با یه چشم به هم زدن ، 

                                                من رو تو این جزیره فراموش می کنی ؟


بعد از کدوم بهانه اتاقم ، جزیره شد ؟ 

            این دریا کی میون من و عشق تو نشست ؟

                                    دستای کی تو رو از لحظه هام گرفت ؟ 

                                                کی چشاتو روی این بی ستاره بست ؟


دریا هنوز دراز کشیده میونمون ، 

            مابین بی خیالی تو و دلتنگیای من

                        یه قایق از تو خط افق سر نمی رسه ، 

                                    تا دست تکون بدی روی عرشه ش برای من


این قصه آخرش به رسیدن نمی رسه ، 

            تنهایی سرنوشتِ رابینسون کروزوئه !

                        یه مردِ خسته توی جزیره س که تا ابد

                                    باور نداره رفتی و تو حسرتِ توئه...

یغما گلرویی