توی یک دیوار سنگی دو تا پنجره اسیرن
                        دو تا خسته دو تا تنها ، یکیشون تو یکیشون من

دیوار از سنگ سیاهه ، سنگ سرد و سخت خارا
                        زده قفل بی صدایی به لبای خسته ی ما

نمی تونیم که بجنبیم زیر سنگینی دیوار
                        همه ی عشق من و تو قصه هست قصه ی دیدار

همیشه فاصله بوده بین دستای من و تو
                        با همین تلخی گذشته شب و روزهای من و تو

راه دوری بین ما نیست اما باز اینم زیاده
                        تنها پیوند من و تو دست مهربون باده

ما باید اسیر بمونیم زنده هستیم تا اسیریم
                        واسه ما رهایی مرگه تا رها بشیم می میریم

کاشکی این دیوار خراب شه من و تو با هم بمیریم
                        توی یک دنیای دیگه دستای همو بگیریم

شاید اونجا توی دلها درد بیزاری نباشه
                        میون پنجره هاشون دیگه دیواری نباشه

 اردلان سرفراز