قناریانه اگر می وزد ترانه ی من
به شوق توست، تو ای آخرین بهانه ی من

حیاط را همه گل کاشتم که بو ببری
بزن به جاده ی شب بو، بیا به خانه ی من

اگر به خانه ی من آمدی چراغ نیار
که ماه قهر کند باز از آشیانه ی من

درخت های سپیدار، سر به شانه ی هم
نگاهشان کن و بگذار سر به شانه ی من

من و تو ایم جهان؛ بی نهایت و زیبا
جهان اگر افق توست تا کرانه ی من

من از قبیله ی صیاد های خوشبخت ام
کسی به جز تو نزد لب به آب و دانه ی من

به راه سادگی و جاده ی خیال بزن
که می رسی به غزل های عاشقانه ی من

در خودم غرق شدم ، دست به جائی نرسید
هر چه فریاد زدم ، هیچ کس آنرا نشنید

در گل و لای خیالم نفسم بند آمد
دست و پا میزدم و عشق به دادم نرسید

دلِ من عاشق نیلوفرِ مردابی بود
او مرا در دل این ورطه ی تاریک کشید

عاشقش بودم و او هم به نظر عاشق بود
ظاهرا عشق ! ... و شاید هوسی زشت و پلید

دلم از لطف نگاهش پُرِ زیبایی شد
گل نیلوفر من صورتی و زرد و سفید

گل نیلوفر من رقص کنان بر امواج
او فقط حالِ دلِ زار مرا می فهمید

بین ما فاصله ای بود به نام "مرداب "
عقل میگفت : "از این فاصله باید ترسید"

عشق میگفت : "به دریا بزنم قلبم را "
عشق پیروز شد و عقلِ مرا ، دل دزدید

دل به دریا زدم و راهی مرداب شدم
آن قدمزار پر از وحشت و لرز و تردید

آن قدم زار پر از دلهره و دلتنگی
آن قدمزار پر از شهوت و شوق و امید

عازم عشق شدم ، فاصله را پیمودم
تا رسیدم ... دیگری ، آن گل زیبا را چید

در خودم غرق شدم ... دست به جائی نرسید
هر چه فریاد زدم ، هیچ کس آنرا نشنید ...

در گل و لای خیالم نفسم بند آمد
دست و پا میزدم و عشق به دادم نرسید ...

سالیانی ست که از مردن من میگذرد
من مدفون شده در قعر سکوتی جاوید



محسن مهرپرور

تنهایی ،

         شاخه‌ی درختی‌ست

                                  پشتِ پنجره‌اَم

گاهی لباسِ برگ می‌پوشد

                          گاهی لباسِ برف

اما ...

     همیشه هست !

رضا کاظمی

                  
پس از سفر های بسیار
                    و عبور از فراز و فرود
                        امواج این دریای طوفان خیز
                                      بر آنم که در کنار تو لنگر افکنم

بادبان برچینم ، پارو وانهم ، سکان رها کنم
  

به خلوت لنگرگاهت در آیم
                            و در کنارت پهلو بگیرم

آغوشت را بازیابم
    - استواری امن زمین را -
                           زیر پای خویش

مارگوت بیکل

دو سه روزه که مات و بی اِرادم
یه چیزی فکرمو مشغول کرده
همین عشقی که درگیر هواشم
منو نسبت به تو مسئول کرده

از اون رابطه ی معمولی ما
چه عشقی سرگرفت تو روزگارم
دو سه روزه که بعد از این همه سال
واسه تو ادعای عشق دارم

نمی بینی دارم جون میدم اینجا
نمی دونی به تو محتاجم اینجا
چقد راحت منو وابسته کردی
دارم دیوونه میشم کم کم اینجا

می خوام مثل قدیما...مثل سابق
یه وقتایی یکی با من بخنده
یکی باشه که دستامو بگیره
یکی باشه که زخمامو ببنده

نمی بینی دارم جون میدم اینجا
نمی دونی به تو محتاجم اینجا
چقد راحت منو وابسته کردی
دارم دیوونه میشم کم کم اینجا

محمد کاظمی

نمی شود که تو باشی و شعر هم باشد

               نمی شود که تو باشی ، ترانه هم باشد

نمی شود که شب هنگام

                      عطر نگاه تو باشد

                            محبوبه های شب هم باشند .

نمی شود که تو باشی

                  من عاشق تو نباشم

نمی شود که تو باشی

       درست همینطور که هستی

            و من ، هزار بار خوبتر از این باشم

                       و باز ، هزار بار ، عاشق تو نباشم

نمی شود ، می دانم

       نمی شود که بهار از تو سبزتر باشد

وقتی از چشم تو افتادم دل مستم شکست
عهد و پیمانی که روزی با دلت بستم شکست

ناگهان ، دریا ! تو را دیدم حواسم پرت شد
کوزه ام بی اختیار افتاد از دستم شکست

در دلم فریاد زد فرهاد و کوهستان شنید
هی صدا در کوه ، هی "من عاشقت هستم" شکست

بعد تو آیینه های شعر ، سنگم می زنند
دل به هر آیینه ، هر آیینه ای بستم شکست

عشق زانو زد غرور گام هایم خرد شد
قامتم وقتی به اندوه تو پیوستم شکست

وقتی از چشم تو افتادم نمیدانم چه شد
پیش رویت آنچه را یک عمر نشکستم شکست

نجمه زارع