باید بروم  ...

نه اولش پیداست و نه آخرش

            با این همه ، باید تا آخرش بروم  !

بگذار بنشینم و نفس تازه کنم ؛

نترس  !

تصمیم من عوض نمی شود ،

به سنگی بدل نمی شوم

                        که کنار راه افتاده باشد  !

نترس  ...

این بار هم که

 تاول پاهایم خشک شود

            دوباره عاشقت می شوم ؛

دوباره راه می افتم

            دوباره گم می شوم

هرطور شده

این راه را تا آخر می روم  !

کیکاووس یاکیده

بگو چه کار کنم ؟

وقتی شادی به دم بادکنکی بند است

و غم چون سنگی

مرا در سراشیب یک دره دنبال می کند

دل ام ؛

شاخه ی شاتوتی

            که باد ، خون اش را

                        به در و دیوار پاشیده است ...

غلامرضا بروسان 

وقتی از چشم تو افتادم دل مستم شکست
عهد و پیمانی که روزی با دلت بستم شکست

ناگهان ، دریا ! تو را دیدم حواسم پرت شد
کوزه ام بی اختیار افتاد از دستم شکست

در دلم فریاد زد فرهاد و کوهستان شنید
هی صدا در کوه ، هی "من عاشقت هستم" شکست

بعد تو آیینه های شعر ، سنگم می زنند
دل به هر آیینه ، هر آیینه ای بستم شکست

عشق زانو زد غرور گام هایم خرد شد
قامتم وقتی به اندوه تو پیوستم شکست

وقتی از چشم تو افتادم نمیدانم چه شد
پیش رویت آنچه را یک عمر نشکستم شکست

نجمه زارع

بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران

کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران

هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد

داند که سخت باشد قطع امیدواران

با ساربان بگویید احوال آب چشمم

تا بر شتر نبندد محمل به روز باران

بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت

گریان چو در قیامت چشم گناهکاران

ای صبح شب نشینان جانم به طاقت آمد

از بس که دیر ماندی چون شام روزه داران

چندین که برشمردم از ماجرای عشقت

اندوه دل نگفتم الا یک از هزاران

سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل

بیرون نمی‌توان کرد الا به روزگاران

چندت کنم حکایت شرح این قدر کفایت

باقی نمی‌توان گفت الا به غمگساران

سعدی