بهار بهار
      صدا همون صدا بود
                 صدای شاخه ها و ریشه ها بود

 بهار بهار
      چه اسم آشنایی ؟
                 صدات میاد ... اما خودت کجایی

 وا بکنیم پنجره ها رو یا نه ؟
             تازه کنیم خاطره ها رو یا نه ؟

بهار اومد لباس نو تنم کرد
            تازه تر از فصل شکفتنم کرد
 
بهار اومد با یه بغل جوونه
             عید آورد از تو کوچه تو خونه

 حیاط ما یه غربیل
             باغچه ما یه گلدون
                        خونه ما همیشه
                                    منتظر یه مهمون
 
بهار اومد لباس نو تنم کرد
             تازه تر از فصل شکفتنم کرد

بهار بهار یه مهمون قدیمی
            یه آشنای ساده و صمیمی

یه آشنا که مثل قصه ها بود
             خواب و خیال همه بچه ها بود

یادش بخیر بچگی ها چه خوب بود
            حیف که هنوز صبح نشده غروب بود

 آخ ... که چه زود قلک عیدیامون
            وقتی شکست باهاش شکست دلامون
 
بهار اومد برفارو نقطه چین کرد
            خنده به دلمردگی زمین کرد
 
چقد دلم فصل بهار و دوست داشت
            واشدن پنجره ها رو دوست داشت

بهار اومد پنجره ها رو وا کرد
            من و با حسی دیگه آشنا کرد
 
یه حرف یه حرف ‚ حرفای من کتاب شد
            حیف که همش سوال بی جواب شد

دروغ نگم ، هنوز دلم جوون بود
            که صبح تا شب دنبال آب و نون بود

 


محمد علی بهمنی

در انتهای زمستان

                و ابتدای بهار مرور می‌کنمت ‌!

تو را چو شاخه یک گل

                نه خشک ... تازه و سبز !

                                درست در صفحه‌ی خوب

                                                 آرزوهای کتاب زندگی‌ام

                                                                                دخیل می‌بندم

خدا کند که بدانی چقدر دلتنگم

                خدا کند که ببینی چقدر دلگیرم

در این مسیر بلند 

               چه فرصت خوبی‌ست

                                      دوباره رد شدنت 

                                                       چه عیدی خوبی‌ست

                                                                                    دوباره آمدنت !

لیلا مومن پور

بوی عیدی ، بوی توت ، بوی کاغذرنگی ،

بوی تند ماهی‌دودی وسط سفره‌ی نو ،

بوی یاس جانماز ترمه‌ی مادربزرگ ،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،

با اینا خستگی‌مو در می‌کنم

شادی شکستن قلّک پول ،

وحشت کم شدن سکه‌ی عیدی از شمردن زیاد ،

بوی اسکناس تانخورده‌ی لای کتاب ،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،

با اینا خستگی‌مو در می‌کنم

فکر قاشق زدن یه دختر چادرسیاه ،

شوق یک خیز بلند از روی بته‌های نور ،

برق کفش جف‌شده تو گنجه‌ها ،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،

با اینا خستگی‌مو در می‌کنم

عشق یک ستاره ساختن با دولک ،

ترس ناتموم گذاشتن جریمه‌های عید مدرسه ،

بوی گل محمدی که خشک شده لای کتاب ،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،

با اینا خستگی‌مو در می‌کنم          

بوی باغچه ، بوی حوض ، عطر خوب نذری ،

شب جمعه پی فانوس توی کوچه گم شدن ،

توی جوی لاجوردی هوس یه آب‌تنی ،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،

با اینا خستگی‌مو در می‌کنم

شهیار قنبری

بوی باران ، بوی سبزه ، بوی خاک
         شاخه های شسته ، باران خورده ، پاک

آسمان آبی و ابر سپید ، برگهای سبز بید
                                    عطر نرگس ، رقص باد ،

                                   
نغمه و بانگ پرستوهای شاد

                   خلوت گرم کبوترهای مست ،

نرم نرمک میرسد اینک بهار  ،
                        خوش بحال روزگار …

خوش بحال چشمه ها و دشتها
                    خوش بحال دانه ها و سبزه ها

خوش بحال غنچه های نیمه باز
         خوش بحال دختر میخک که میخندد به ناز

خوش بحال جان لبریز از شراب
                             خوش بحال آفتاب …

ای دل من ، گرچه در این روزگار
            جامهء رنگین نمی‌پوشی به کام
                          بادهء رنگین نمی‌نوشی ز جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست
        جامت از آن می که می‌باید تهی است

ای دریغ از «تو» اگر چون گل نرقصی با نسیم
            ای دریغ از «من» اگر مستم نسازد آفتاب
                        ای دریغ از «ما» اگر کامی نگیریم از بهار  …

گر نکوبی شیشهء غم را به سنگ
                        هفت رنگش میشود هفتاد رنگ

فریدون مشیری

قدرتو بیشتر میدونم حالا که برگشتی خونه
قدرتو حالا میدونم ، سرتو بزار رو شونه

وقتی که اینجا نبودی ، همه چی خاکستری بود
رنگی رو چشام نمی دید ، حال و روزم دیدنی بود

تو نبودی که ببینی ؛ شب چجوری بی تو سر شد
تو نبودی که ببینی ، گونه های من چه تر شد

شب و روز من یکی بود ، گریه هام از بی کسی بود
دستای تورو می خواستم اینجا جات خیلی خالی بود

قدر تو بیشتر میدونم ، حالا که برگشتی خونم
قدر تو حالا میدونم ، بمون پیشم مهربونم

وقتی که اینجا نبودی من تورو صدات میکردم
آره تو اینجا نبودی ولی من نگات میکردم

شب و روز من یکی بود گریه هام از بی کسی بود
دستای تورو می خواستم اینجا جات خیلی خالی بود

نگین فرهمند

 آن نه عشق است که بتوان برِ غمخوارش برد

یا توان طبل‌زنان بر سر بازارش برد

 عشق می‌خواهم از آن‌سان که رهایی باشد

هم از آن عشق که منصور ، سر دارش برد

 عاشقی باش که گویند به دریا زد و رفت

نه که گویند خسی بود که جوبارش برد

 دلت ایثار کن آن‌سان که حقی با حقدار

نه که کالاش کنی ، گویی طرارش برد

 شوکتی بود در این شیوه شیرین روزی

عشق بازاری ما رونق بازارش برد

 عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ

که به عمری نتوان دست در آثارش برد

 مرد میدانی اگر باشد از این جوهر ناب

کاری از پیش رود کارستان ک «آرش» برد

 حسین منزوی