شب یلدا شد و گیسوی توام یاد آمد
                        دل‌ شیدای منش‌ باز به فریاد آمد

چه كنم‌ عشق‌ تو باشد به‌ سرم‌ وای زعشق‌
                        كه‌ چنین‌ برسر من‌ گشت‌ و به میعاد آمد

شده‌ این‌ دل‌ چه‌ پُر آتش‌ ز فریبایی‌ تو
                        تو قشنگی‌ و فریبا كه‌ چنین‌ شاد آمد

تب‌ عشقت‌ نرود هیچ‌ زاین‌ تن‌ به‌ برون‌
                        كه‌ به‌ هر جای‌ كنم‌ روی‌ تو را یاد آمد

تو چنان‌ بلبل‌ مستان‌ به‌ غزلخوانی‌ و خوش
‌                        به‌ نوایت‌ بشوم‌ شاد و به‌ ارشاد آمد

تو زعطرت‌ چه‌ سری‌ ازهمه‌ گل‌های‌ بهار
                        نه‌ كه‌ من‌ هر كه‌ دراین‌ ره‌ پی‌ امداد آمد

به‌ تمنّای‌ رُخت‌ باد بهاران‌ برخاست
                        ‌به‌ هوای‌ گل‌ رویت‌ همه‌ جا باد آمد

تو بیا ناز مكن‌ غمزه‌ به‌ من‌ هم‌ مفروش
                        ‌كه‌ چنین‌ ناز و ادا كی ز پریزاد آمد

دل مردم‌ اگرم شاد شود، وه نیكوست‌
                        كه خوشی‌ نیز هر آن‌ از دل‌ آباد آمد

گر فقیران به چنین شب دلشان خوش بادا
                        چه نكو با د و جزآن یك شب بیداد آمد

به‌ هوای‌ دل‌ یاران‌ دل‌ «فاتح‌» شاد است
‌                        شب‌ یلدا و‌ خدا رای چه رخداد آمد

ولی الله فتحی

1
بلند می خوابم
            بلند می شوم
            و بلند می بافم رویای گیسوانت را
                                 كه به افسون هزار رنگ
                                       شب هایم را گره ای كور بسته اند.
فرقی نمی كند
            یلدا باشد
                یا شبی دیگر
                    وقتی گره های گیسوانت
                                    به دستان دیگری
                                                گشوده می گردد.

2
آسان می بافی
            رویای این شب بلند را
                        گیسوانت را باز كن!!
                                                هزاران یلدا
                                                            كنار هم دیدن دارد.

3
هرشب
به گیسوان بلندت می اندیشم
                        كدام شب، یلدا نیست؟؟؟

4
این روزها كه با منی
                        ای كاش
                                    تمام شب ها یلدا باشد

5
وقتی تو نیستی
            تمام شب های سال
                                    یلداست

حمید رضا سلیمانی

پرِ قصه تو شب بلند یلدا
            پرِ گریه برای قصۀ فردا
            پرِ تشویش مث ابرای سیاهی
                        پرِ تردید مث موندن تو دوراهی

اون مسافر تو نبودی همۀ غربت من بود
                        اون سفر کردۀ معصوم همۀ قسمت من بود

شب و تنهایی و بارون توی این خونۀ تاریک
                        بی تو شب گردی بی سود توی کوچه های باریک

همه چیزم شده حالا این سکوت سرد و سنگین
                        رفتی و تو قصه ها مرد اون روزای خوب و رنگین

اون مسافر تو نبودی همه غربت من بود
                        اون سفر کردۀ معصوم همه قسمت من بود

شب و تنهایی و بارون توی این خونۀ تاریک
                        بی تو شب گردی بی سود توی کوچه های باریک

همه چیزم شده حالا این سکوت سرد و سنگین
                        رفتی و تو قصه ها مرد اون روزای خوب و رنگین

بهار رفت

          و تو

               هنوز نرفته ای.

مانده ای تا آخر پاییز،

 که جوجه ها را می شمارند،

                                      تا آذر!

بهار که می شد

 دلم همیشه پاییز می خواست و حالا...

                                    دیگر نه حتی پاییز،

                                               خودم را هم نمی خواهم!

همین پاییز که بیاید

               وقت رفتن تو است

                                همین پاییز

                                    که وقت ماندن من،

                                                              بی تو

بی تو ماندن را نمی خواهم

مهدا جهانگیر

خبر رسید که پاییز رو به پایان است

چه دلخوشید ؟ که این اول زمستان است !

تو ای خزان زده جنگل ، مخوان سرود سرور

صبور باش که فصل درخت سوزان است

نبود و نیست مرا همدمی که این جنگل

نه جنگل است ، که انبوه تک درختان است

چه گریه‌ها که نکردند ابرها تا صبح

به پشت گرمی این غم که ماه پنهان است !

هوای هیچ دلی پرس و جوی دریا نیست

مدار پرسه این جوی‌ها خیابان است

محمدمهدی سیار

قول بده که خواهی آمد

                         اما هرگز نیا !

اگر بیایی

همه چیز خراب میشود

دیگر نمیتوانم

اینگونه با اشتیاق

                  به دریا و جاده خیره شوم

من خو کرده ام

به این انتظار

به این پرسه زدن ها

                          در اسکله و ایستگاه

اگر بیایی

من چشم به راه چه کسی بمانم ؟

رسول یونان

بیراهه رفته بودم

                 آن شب

                      دستم را گرفته بود

                                           و می کشید

زین بعد

            همۀ عمرم را

                         بیراهه خواهم رفت

حسین پناهی