باد با رقصیدن از پیراهنت رد می شود

آب سرمست است وقتی از تنت رد می شود

من که دورم از تـــو ، اما خوش به حال هر نسیم

وقتی از گل های سرخ دامنت رد می شود

خوش به حال لرزش دستی که با لرزیدن از

مرزهای دکمه ی پیراهنت رد می شود  !

خوش به حال گردش سیاره  وقتی نیمه شب 

از مدار چشم های روشنت رد می شود  !

خوش به حال هرم آن بازوی عریانی که گاه

مثل پیچک های باغ از گردنت رد می شود  !

من که گفتم "چشم" ، اما خوش به حال هر که از

"لطفا از این بیشتر نه!" گفتنت رد می شود  !

اصغر عظیمی مهر

زندگی ، بی تو پر از غم شدنش حتمی بود

با تو امّا غم من کم شدنش حتمی بود

همه جا ، از همه کس زخم زبان می خوردم

این وسط اسم تو مرهم شدنش حتمی بود

رگ خواب تو اگر دست دلم می افتاد

قصّه ی عشق ، فراهم شدنش حتمی بود

پا به پای من اگر آمده بودی در شهر

این خبر سوژه ی عالم شدنش حتمی بود

بین ما موش دواندند ! خودت می دانی

چون که این رابطه محکم شدنش حتمی بود

سیب و قلیان دو سیب و من و تو ... در این حال

شخص ابلیس هم آدم شدنش حتمی بود !

شک ندارم که اگر پای تو در بین نبود

"جنّت آباد" جهنّم شدنش حتمی بود ...

امید صباغ نو

ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ

ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﻡ ، ﺗـﺎ ﺑﻬﺎﺭ ؟

ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺁﯾﺎ !؟

ﺑﮕﻮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﻧﭙﻮﺷﻨﺪ

ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ ، ﺟﺎ ﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ

سیما قربانی

دیدار شد میسر و بوس و کنار هم

از بخت شکر دارم و از روزگار هم

زاهد برو که طالع اگر طالع من است

جامم به دست باشد و زلف نگار هم

ما عیب کس به مستی و رندی نمی کنیم

لعل بتان خوش است و می خوشگوار هم

ای دل بشارتی دهمت محتسب نماند

و از می جهان پر است و بت میگسار هم

خاطر به دست تفرقه دادن نه زیرکیست

مجموعه ای بخواه و صراحی بیار هم

بر خاکیان عشق فشان جرعه لب اش

تا خاک لعل گون شود و مشکبار هم

آن شد که چشم بد نگران بودی از کمین

خصم از میان برفت و سرشک از کنار هم

چون کائنات جمله به بوی تو زنده اند

ای آفتاب سایه ز ما برمدار هم

چون آب روی لاله و گل فیض حسن توست

ای ابر لطف بر من خاکی ببار هم

حافظ اسیر زلف تو شد از خدا بترس

و از انتصاف آصف جم اقتدار هم

حافظ

نترس علاقه !

بخدا دوست داشتن در خیابان خوب است

خندیدن بلند عالی‌ست

خوردن نوشابه بی ساندویچ آرزوی حقیری نیست

پفک عیب ندارد ، آل‌سکا جان است

فکرش را بکن دهنت یخ می‎زند ...

به‌من باشد ؛ می‌بوسمت !

 بوسه زیباترین اتفاق خیابان است

به‌جای درد ، به‌جای دود

به جای دود کردن درد ، درد کردن دود

هم را می‌بوسیم

مگر کجای بوسه چَپ است ؛

کجای لب می‌لنگد که

 این‌همه زیبایی را مخفی می‌کنیم

 و جنگ را ، رو ؟!

مگر کجای آغوش به دروغ آغشته است که

پرهیز می‌کنیم وُ تخت را آغشته به دروغ !

خیابان که بد نیست

کوچه که دروغ نمی‌شود

ما هی خود را دروغ می‌کنیم وُ

            نامش را گاهی شرم می‌گوییم

گاهی حیا می‌شویم وُ

گاهی ، به راحتی بستنی می‌خوریم وَ به‌هم نمی‌گوییم

هلو می‌خوریم وُ حرف نمی‎زنیم

عجیبیم !

در خیابان هم را نمی‌بوسیم

               اما سیب را هرجا گاز می‌زنیم !

بیا علاقه‌ی خوبم

            می‌خواهم ببوسمت

افشین صالحی

دنیای تو همین جاست ؛

کنار کسی که

قسم می خورد به حرمت دستهای تو

کنار کسی که

 با خدای خود قهر می کند

                     با موهای تو آشتی

کنار کسی که

حرام می کند خواب خودش را بی رویای تو

کنار کسی که

 با غم چشمهای تو غروب می کند

غروب محبوب من !

غروب ؛

همان جایی که

 اگر تـــو را از من بگیرند ،

            سرم را می گذارم تا بمیرم !

نیکی فیروزکوهی

منصور و انا الحق زدن و دار و دگر هیچ

ماییم و لبالب شدن از یار و دگر هیچ

گر راه به مراسم کده ی عشق بیابی

الماس بنه بر دل افگار و دگر هیچ

بر لوح مزارم بنویسید پس از مرگ

کای وای ز محرومی دیدار و دگر هیچ

از کعبه گر این بار برونم بگذارند

ناقوس به دست آرم و زنار و دگر هیچ

"عرفی" به غلط شهره به زرق است ببینید

صد گل زده بر گوشه ی دستار و دگر هیچ

عرفی شیرازی