چه خوب بود ...

            اگر بین من و تو

                        نه رود بود و نه کوهی

                                    و نه سایه ی هیچ ناامیدی

                                                و نه هیچ آفتاب تندِ سوزانی !!

بین ما فقط راه بود ...

            هموار و صاف و روشن !

که قلب های ما را به هم می پیوست

            که تن های ما را به هم می پیوست

ولی دیگر

مرا امید رفتنی به چنین راهی نیست !

            گام هایم از رفتن در تاریکی به ستوه آمده اند ...

تنم آرزوی فراموشی را دارد ...

ولی قلبم چون شمعی می سوزد ...

            و من بر این کوره راه های ناهموار

                                    به امید دیدار تو روان هستم !

بیژن جلالی

من نفهمیدم

             چرا می نویسم ؟؟؟

از خودم می گویم ، یا از دنیا

برای خودم می نویسم ، یا برای دیگران

اینقدر فهمیدم که

پای کسی یا چیزی در میان است

از من و دنیا بیشتر

            از من و دیگران بزرگتر

بیژن جلالی

هزار سال پیرتر شده ام

نمی دانم ؛

            بوسه تو مرا

                        هزار ساله کرد

یا زمین هزار بار بیشتر

            به دور خورشید گشته است !؟


بیژن جلالی

کیمیاگری چیره دست

       ستاره مرا  ، به آسمان تو دوخته است


و فرشته ای بی نام و نشان

       بال مرا ، به دست های تو بسته است


هم از این روست

         که در فصل های جادویی ؛

خیل پرندگان دریایی

            از منظر چشم های من

                        در هوای آسمان تو پرواز خواهند کرد

بیژن جلالی

اگر کسی مرا خواست

            بگویید رفته باران ها را تماشا کند

و اگر اصرار کرد ،

            بگویید برای دیدن ِ طوفان ها

                                                رفته است

و اگر باز هم سماجت کرد ،

            بگویید رفته است تا دیگر بازنگردد  ...

 بیژن جلالی

آرزویم

 مردن در صدای تو بود

               یا رفتن با صدایت

                               یا خاموش شدن در صدایت

صدای تو چون باد گذشت

                و من به دامن تاریکی

                                        آویخته ام

بیژن جلالی