دست به دست مدعی ، شانه به شانه می روی
آه که با رقیب من جانب خانه می روی

بی خبر از کنار من ، ای نفس سپیده دم
گرم تر از شرارۀ آه شبانه می روی

من به زبان اشک خود می دهمت سلام و تو
بر سر آتش دلم همچو زبانه می روی

در نگه نیاز من موج امید ها تویی
وه که چه مست و بی خبر سوی کرانه می روی

گردش جام چشم تو هیچ به کام ما نشد
تا به مراد مدعی همچو زمانه می روی

حال که داستان من بهر تو شد فسانه ای
باز بگو به خواب خوش با چه فسانه می روی؟

گر به گلگشت چمن می روی از من یاد آر
زین گرفتار قفس ای گل گلشن یاد آر

زان که یک عمر به پاداش وفاداری برد
لاله حسرت ازین باغ به دامن یاد آر

هر زمان برق نگاهت زند آتش به دلی
ای گل ناز ازین سوخته خرمن یاد آر

چون هلالم سر شوریده به زانوی غم است
از شب تار من ای کوکب روشن یاد آر

ای که بی لاله ی داغ تو بهارم نشکفت
گر به گلگشت چمن می روی از من یاد آر

محمدرضا شفیعی کدکنی

غیر از این داغ که در سینه سوزان دارم
 چه گل از گلشن عشق تو به دامان دارم ؟

 این همه خاطر آشفته و مجموعه ی رنج
یادگاری ست کزان زلف پریشان دارم

به هواداریت ای پاک نسیم سحری
شور و آشفتگی گرد بیابان دارم

مگذر ای خاطرۀ او ز کنارم مگذر
 موج بی ساحل اشکم سر طوفان دارم

خار خشکم مزن ای برق به جانم آتش
 که هنوز آرزوی بوسۀ باران دارم

 غنچه آسا نشوم خیره به خورشید سحر
من که با عطر غمت سر به گریبان دارم

 شمع سوزانم و روشن بود از آغازم
 که من سوخته سامان چه به پایان دارم

محمدرضا شفیعی کدکنی

در یاد منی حاجت باغ و چمنم نیست

جایی که تو باشی خبر از خویشتنم نیست

اشکم که به دنبال تو آواره ی شوقم

یارای سفر با تو و رای وطنم نیست

این لحظه چو باران فرو ریخته از برگ

صد گونه سخن هست و مجال سخنم نیست

بدرود تو را انجمنی گرد تو جمع اند

بیرون ز خودم راه در آن انجمنم نیست

دل می تپدم باز درین لحظه ی دیدار

دیدار، چه دیدار؟ که جان در بدنم نیست

بدرود و سفر خوش به تو آنجا که رهایی ست

من بسته ی دامم ره بیرون شدنم نیست

در ساحل آن شهر تو خوش زی که من اینجا

راهی به جز از سوختن و ساختنم نیست

تا باز کجا موج به ساحل رسد آن روز

روزی که نشانی ز من الّا سخنم نیست

از آن سوی

        مرز باور و تردید می آیم

                          خسته ، بسته می آیم

همرنگ درخت

        در هجوم دی ، می پایم

                                   تا بهار می پایم

خاموشم و انتظار ، سر تا پا

                       تا سبزترین ترانه را فردا

                                     در چهچهه بوسه ی تو بسرایم

در نگاه من بهارانی هنوز
            پاک تر از چشمه سارانی هنوز

روشنایی بخش چشم آرزو
            خنده ی صبح بهارانی هنوز

در مشام جان به دشت یاد ها
            یاد صبح و بوی بارانی هنوز

در تموز تشنه کامی های من
            برف پاک کوه سارانی هنوز

در طلوع روشن صبح بهار
            عطر پاک جوکنارانی هنوز

کشت زار آرزوهای مرا
            برق سوزانی و بارانی هنوز

آن بلوط کهن آنجا بنگر

              نیم پاییزی و نیمیش بهار

مثل این است 

که جادوی خزان

تا کمرگاهش ، با زحمت

رفته ست و از آنجا دیگر

نتوانسته بالا برود

محمدرضا شفیعی کدکنی