طفلی به نام شادی ،

دیریست گمشده ست

با چشمهای روشنِ براق

با گیسویی بلند به بالای آرزو

هرکس

 از او نشانی دارد

ما را کند خبر

این هم نشان ما

یک سو خلیج فارس

سوی دگر خزر

محمدرضا شفیعی کدکنی

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم
                   وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت
                  من مست چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه
                    گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم

با پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار
                    گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم

دور از تو من سوخته در دامن شب ها
                   چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم

فریاد ز بی مهری ات ای گل که درین باغ
                   چون غنچۀ پاییز شکفتن نتوانم

ای چشم سخن گوی تو بشنو ز نگاهم
                  دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم  ...

محمدرضا شفیعی کدکنی

هر چند امیدی به وصال تو ندارم

یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارم

ای چشمه ی روشن منم آن سایه که نقشی

در آینه ی چشم زلال تو ندارم

می دانی و می پرسی ام ای چشم سخنگوی

جز عشق جوابی به سوال تو ندارم

ای قمری هم نغمه درین باغ پناهی

جز سایه ی مهر پر و بال تو ندارم

از خویش گریزانم و سوی تو شتابان

با این همه راهی به وصال تو ندارم

محمدرضا شفیعی کدکنی

هیچ می دانی چرا ،

چون موج ، در گریز از خویشتن ، 

                             پیوسته می کاهم ؟

زان که بر این پردۀ تاریک ،

            این خاموشی نزدیک ،

                        آنچه می خواهم نمی بینم ،

                                    وآنچه می بینم ، نمی خواهم .



محمدرضا شفیعی کدکنی

کاش سوی تو دمی رخصت پروازم بود 

 تا به سوی تو پرم بال و پری بازم بود 

یاد آن روز که از همت بیدار جنون 

 زین قفس تا سر کویت پر پروازم بود

دیگر کنون چه کنم زمزمه در پرده عشق 

 دور از آن مرغ بهشتی که هماوازم بود

همچو طوطی به قفس با که سخن ساز کنم 

 دور از آن اینه رخسار که همرازم بود
 

خواستم عشق تو پنهان کنم و راه نداشت 

پیش این اشک زبان بسته که غمازم بود

رفتی و بی تو ندارد غزلم گرمی و شور

 که نگاهت مدد طبع سخن سازم بود


  

محمدرضا شفیعی کدکنی

نفسم گرفت ازین شب در این حصار بشکن
در این حصار جادویی روزگار بشکن

چو شقایق از دل سنگ برآر رایت خون
به جنون صلابت صخره ی کوهسار بشکن

تو که ترجمان صبحی به ترنم و ترانه
لب زخم دیده بگشا صف انتظار بشکن

سر آن ندارد امشب که براید آفتابی؟
تو خود آفتاب خود باش و طلسم کار بشکن

بسرای تا که هستی که سرودن است بودن
به ترنمی دژ وحشت این دیار بشکن

شب غارت تتاران همه سو فکنده سایه
تو به آذرخشی این سایه ی دیوسار بشکن

ز برون کسی نیاید چو به یاری تو اینجا
تو ز خویشتن برون آ سپه تتار بشکن

تو می روی و دیده من مانده به راهت
ای ماه سفر کرده خدا پشت و پناهت

ای روشنی دیده سفر کردی و دارم
از اشک روان آینه ای بر سر راهت

باز آی که بخشودم اگر چند فزون بود
در بارگه سلطنت عشق گناهت

آیینه بخت سیه من شد و دیدم
آینده ی خود در نگه چشم سیاهت

آن شبنم افتاده به خاکم که ندارم
بال و پر پرواز به خورشید نگاهت

بر خرمن این سوخته ی دشت محبت
ای برق ! کجا شد نگه گاه به گاهت ؟