اردیبهشت رازی را به من گفت

 که من با شما در میانش می گذارم ؛

اینکه هیچ زمستانی ابدی نیست ، همان گونه که هیچ شکوفه ای

اما هر شکوفه قبل از اینکه بمیرد ، اول می رقصد بعد بر خاک می افتد

اردیبهشت به من گفت :

تنها کسانی به بهشت می روند که آفریدن بهشت را در دنیا تمرین کنند ‌

وگرنه با پیراهنی از آتش و غضب هرگز نمی توان به ملاقات فرشتگان رفت

با دامنی از هیزم خشم و خشونت هرگز کسی را به بهشت راه نخواهند داد

 پس من به قدر عمر شکوفه ای شادمانم

و به اندازه توان شکوفه ای در آفریدن بهشت می کوشم

عرفان نظر آهاری

ای حُسن یوسف دكمه پیراهن تو

                        دل می شكوفد گل به گل از دامن تو

جز در هوای تو مرا سیر و سفر نیست

                         گلگشت من دیدار سرو و سوسن تو

آغاز فروردین چشمت ، مشهد من

                        شیراز من اردیبهشت دامن تو

هر اصفهان ابرویت نصف جهانم

                         خرمای خوزستان من خندیدن تو

من جز برای تو نمی خواهم خودم را

                         ای از همه من های من بهتر ، منِ تـــو

هر چیز و هر كس رو به سویی در نمازند

                        ای چشم های من ، نماز دیدن تو !

حیران و سرگردان چشمت تا ابد باد

                        منظومه دل بر مدار روشن تو

قیصر امین پور

شادا به این

 اردیبهشت های پر از تو

شادا به خنده های نوبرانه ات

به بوسه های یواشکی

زیر یک طاق بنفش

به بوی خوش نفس هایت

به این اردیبهشت های همیشه با تـــو

شیما سبحانی

سه فرزند داشت ...

ولی برای بهار ،

اردیبهشت

دختری بود که هربار

به لبخندش نگاه می کرد ؛

خاطرات سرد یک زمستان را

به شکوفه ای از یاد می برد ...

 حمید جدیدی

فروردین دارد تمام می شود

اولین باران بهار را که نبوده ای

خودت را به اولین

            شکوفه ی اردیبهشت برسان

می دانی که

اردیبهشت بی تـــو ...

             بهشت نمی شود !

امیرمحمد مصطفی زاده