زبانم را نمی فهمی نگاهم را نمی بینی

                                   ز اشکم بی خبر ماندی و آهم را نمی بینی

سخن ها خفته در چشمم نگاهم صد زبان دارد 
                                 سیه چشما ! مگر طرز نگاهم را نمی بینی

سیه مژگان من ! موی سپیدم را نگاهی کن
                                 سپید اندام من ! روز سیاهم را نمی بینی

پریشانم ! دل حسرت نصیبم را نمی جویی 
                                 پشیمانم ! نگاه عذر خواهم را نمی بینی

گناهم چیست جز عشق تو روی از من چه میپوشی؟
                                 مگر ای ماه ! چشم بی گناهم را نمی بینی ؟

مهدی سهیلی

هر چه کنی بکن ولی ، از بر من سفر مکن
                        یا که چو می روی ، مرا وقت سفر خبر مکن

گر چه به باغم ستاده ام نیست توان دیدنم
                        شعله مزن بر آتشم از بر من گذر مکن

روز جدایی ات مرا یک نگه تو میکشد
                        وقت وداع کردنت بر رخ من نظر مکن

دیده به در نهاده ام تا شنوم صدای تو
                        حلقه به در بزن مرا عاشق در به در مکن

من که ز پا نشسته ام مرغک پر شکسته ام
                        زود بیا که خسته ام زینهمه خسته تر مکن

گر چه به دور زندگی تن به قضا نهاده ام
                        آتشم این قدر مزن رنجه ام این قدر مکن

یوسف عمر من بیا تنگدلم برای تو
                        رنج فراق ، می کُشد خون به دل پدر مکن

هر چه که ناله می کنم گوش به من نمیکنی
                        یا که مرا ز دل ببر یا ز برم سفر مکن

مهدی سهیلی

گل من گریه مکن
که در آیینه ی اشک تو ، غم من پیداست
            قطره ی اشک تو داند که غم من دریاست

گل من گریه مکن
            سخن از اشک مخواه
                        که سکوتت گویاست

از نگه کردنت احوال تو را می دانم
            دل غربت زده ات بی نوایی تنهاست
                        من و تو می دانیم چه غمی در دل ماست
 
گل من گریه مکن
            اشک تو صاعقه است
                        تو به هر شعله ی چشمان ترم می سوزی

بیش از این گریه مکن
            که بدین غمزدگی بیشترم می سوزی
من چو مرغ قفسم
            تو در این کنج قفس بال و پرم می سوزی

گل من گریه مکن
 که در آیینه ی اشک تو غم من پیداست
            قطره ی اشک تو داند که غم من دریاست

دل به امید ببند
      نا امیدی کفرست
           چشم ما بر فرداست
                        ز تبسم مگریز
                     دُر دندان تو در غنچه ی لب ها زیباست
                                                            گل من گریه مکن

  

مهدی سهیلی

دیدم از کوچه ی ما با دگران می گذری
            با دلم گفت نگاهت : نگران می گذری

خبرت هست که دل از تو بریدم زین روی
            دیده می بندی و چو بی خبران می گذری

گاه بشکفته چو گلهای چمن می آیی
            روزی آشفته چو شوریده سران می گذری

ما نظر از تو گرفتیم چه رفته است تو را
            که به ناز از بر صاحب نظران می گذری

بگذر از من که ندارم سر دیدار تو را
            چه غمی دارم اگر با دگران می گذری

ای بسا ماهرخان را که در آغوش گرفت
            خاک راهی که عروسانه بر آن میگذری

ناز مفروش و از این کوچه خرامان مگذر
            که به خواری ز جهان گذران می گذری
 
تو هم ای یار چو آن قوم که در خاک شدند
                روزی از کارگه کوزه گران می گذری

مهدی سهیلی