از تو کبریتی خواستم

   تا پله‌ها و تو را گم نکنم

کبریت را که افروختم ،

 آغاز پیری بود

 
گفتم دستان‌ات را
               به من بسپار 

که زمان کهنه شود

دستان‌ات را به من سپردی

زمان کهنه شد و مُرد

احمدرضا احمدی

من همیشه با سه واژه
                    زندگی كرده ام
                             راه ها رفته ام
                                    بازی ها كرده ام

 درخت ، پرنده ، ‌آسمان

من همیشه در آرزوی واژه های دیگر بودم

به مادرم می گفتم
            از بازار واژه بخرید
                        مگر سبدتان جا ندارد
 
می گفت
 با همین سه واژه زندگی كن
                         با هم صحبت كنید
                                    با هم فال بگیرید
 
كم داشتن واژه فقر نیست
من می دانستم كه فقر مدادرنگی نداشتن
                         بیشتر از فقر كم واژگی ست

وقتی با درخت بودم ، پرنده می گفت :
            درخت را باید با رنگ سبز نوشت ، تا من آرزوی پرواز كنم

من درخت را فقط
 با مداد زرد می توانستم بنویسم
                         تنها مدادی كه داشتم

و پرنده در زردی ،
      واژه ی درخت را پاییزی می دید
                                       و قهر می كرد

صبح امروز به مادرم گفتم
             برای احمدرضا مداد رنگی بخرید

مادرم خندید ؛
             درد شما را واژه دوا میكند

احمدرضا احمدی

از دور حرکت می کنیم
            تا به نزدیک تو برسیم
                        تو اگر مانده باشی
                                    تو اگر در خانه باشی

من فقط به خانه تو آمدم
            تا بگویم آواز را شنیدم
                        تمام راه از تو می خواستم
                                    مرا باور کنی که ساده هستم
تو رفته بودی
 اکنون گفتم که تو هستی
            تو اگر نبودی ، نمی دانستم ؛

که می توانم باران را در غیبت تو دوست بدارم

احمدرضا احمدی

فرصتی بخواهید
            تا گیسوان خود را
                        در آفتاب کنار رودخانه
                                                شانه بزنید

فرصتی بخواهید
 که مخفی ترین نام خود را
که خون شما را صورتی می کند
                        از رود بزرگ بپرسید

به نام آن اسب
            به نام آن بیابان
شما فرصت دارید
             تا چیدن گندم ها
                تا زرد شدن کامل گندم ها
                                     عاشق شوید

فقط روزهای کودکی را
            برای یکدیگر نگویید

گندم ها زرد شدند
            گندم ها چیده شدند
                         نان گرم آماده است

ولی شما کنار بوته های زرد ذرت باشید
                                    آب را در کوزه بریزید

کوزه را کنار تنها بوته ی گل سرخ بگذارید
ما شما را هنوز به خاطر آن گل سرخ دوست داریم

احمدرضا احمدی

این که ما تا سپیده
سخن از گل های بنفشه بگوییم
             شب های رفته را بیاد بیآوریم
                        آرام و با پچ پچ برای یک دیگر
                                    از طعم کهن مرگ بگوییم

همه ی هفته در خانه را ببندیم
             برای یک دیگر اعتراف کنیم
 که در جوانی کسی را دوست داشته ایم
            که کنون سوار بر درشکه ای مندرس
                                                در برف مانده است
                                                                           نه ...!
 
باید دیگر همین امروز
            در چاه آب خیره شد
                  درشکه ی مانده در برف را
                                        باید فراموش کنیم

هفته ها راه است تا به درشکه ی مانده در برف برسیم
                         ماه ها راه است تا به گلهای بنفشه برسیم
                                    گلهای بنفشه را در شبهای رفته بشناسیم

ما نخواهیم توانست با هم مانده ی عمر را
                                     در میان کشتزاران برویم

اما من تنها
گاهی چنان آغشته از روز می شوم
        که تک و تنها در میان کشتزاران می دوم
               و در آستانه ی زمستان سخن از گرما می گویم

من چندان هم
برای نشستن در کنار گلهای بنفشه
                                    بیگانه و پیر نیستم

هفته ها از آن روزی گذشته است
که درشکه ی مندرس در برف مانده بود

 مسافران که از آن راه آمده اند می گویند
                                    برف آب شده است
 
هفته ها است
 در آن خانه ای که صحبت از مرگ می گفتیم
            آن خانه در زیر آوار گلهای اقاقیا گم شده است

مرا می بخشید
که باز هم سخن از گلهای بنفشه گفتم
گاهی تکرار روزهای گذشته برای من تسلی است
                                                            مرا می بخشید  

احمدرضا احمدی

تو را دوست دارم
            در این باران
                  می‌خواستم تو
                        در انتهای خیابان نشسته باشی

من عبور کنم
            سلام کنم
                  لبخند تو را
                        در باران می‌خواستم

می‌خواهم
تمام لغاتی را که می دانم
                         برای تو به دریا بریزم

دوباره متولد شوم
            دنیا را ببینم
                رنگ کاج را ندانم
                   نامم را فراموش کنم
                       دوباره در آینه نگاه کنم
                                   ندانم پیراهن دارم

کلمات دیروز را
            امروز نگویم
            خانه را برای تو آماده کنم
                        برای تو یک چمدان بخرم
                        تو معنی سفر را از من بپرسی

لغات تازه را از دریا صید کنم
            لغات را شستشو دهم
                                    آنقدر بمیرم
                                                تا زنده شوم …

احمدرضا احمدی

راستی
چگونه باید تمام این عقوبت را
            به کسی دیگر نسبت داد
                         و خود آرام از این خانه به کوچه رفت

صدا کرد ، گفت :
      آیا شما می دانستید
                من اگر سکوت را بشکنم
                        جبران لحظه هایی را گفته ام
                                    که هیچ یک از شما در آن حضور نداشتید
 
اگر همه ی شما حضور داشتید
                         تحمل من کم بود
                                    مجبور بودم
                                    همه ی شما را
                                                فقط با نام کوچکتان
                                                                        صدا کنم
  

احمدرضا احمدی