شتاب مکن
             که ابر بر خانه ات ببارد
                                     و عشق
                                                در تکه ای نان گم شود
 
هرگز نتوان
             آدمی را به خانه آورد
                        آدمی در سقوط کلمات
                                                 سقوط می کند
 
و هنگام که از زمین برخیزد
                         کلمات نارس را
                                    به عابران تعارف می کند
 
آدمی را توانایی
             عشق نیست
                        در عشق می شکند و می میرد

احمدرضا احمدی

من بسیار گریسته ام
             هنگامی که آسمان ابری است
 
مرا نیت آن است
             که از خانه بدون چتر بیرون باشم

من بسیار زیسته ام

اما کنون مراد من است
            که از این پنجره برای باری
            جهان را آغشته به
                        شکوفه های گیلاس
                                           بی هراس
                                                بی محابا ببینم

احمدرضا احمدی

چه سرگردان است این عشق

                         كه باید نشانی اش را

                                    از كوچه های بن بست گرفت
 
چه حدیثی است عشق
 
                 كه نمی پوسد و
           
                            افسرده نیست
                       
                                   حتی آن هنگام
            
                                                 كه از آسمان
              
                                                              به خانه آوار شود

احمدرضا احمدی