من خوب میدانم که تو هر وقت پشیمانی

                         من را چگونه از خودت اینگونه میرانی

با اشک هایم هم غریبی می کند چشمم

                        خوب آشنایم با تمام درد انسانی

لب تشنۀ یک قطره بارانم ببار امشب

                        فردا به پایان می رسد این درد پنهانی

حالا که لبخند از لب این آسمان رفته

                        نگذار تسخیرت کند حس پریشانی

یک شعر دیگر مانده تا آغاز خوشبختی

                        خوشبختی ما را نه آغازی  ! نه پایانی  !

آذر زمانی

باید که تو باشی و تو باشی و تو باشی

                        تا در دل تاریک شبم نور بپاشی

باید که تو باشی و بمانی به کنارم

                        چشمان تو مانند گل و ترمه و کاشی

باید که تو باشی که من آرام بگیرم

                        اینجا چه غریبم تو اگر یار نباشی

 باید که تو باشی و تمام غزلم را

                        تا قاب بگیری بگذاری لب کاشی

باید که تو ابر باشی و باری به سر من

                        من باشم و یک مرد غریب و دل ناشی

باید که تو باشی تو ای عشق همیشه

                        در خانه ی تنگ دل من بلکه تو جا شی

تا مرغ دلم بر لب بام تو نشیند

                        باید که تو باشی و تو باشی و تو باشی

آذر زمانی

نگاه غم زده ام را شبی تو پرپر کن

                        بیا و درد مرا بی ریـــا تو بـــــاور کن

گل همیشه بهارم تو خوب میفهمی

                        به عطر خاطره هایت مرا معطر کن

تمام روز نشستم میان قاب نگاهت

                        بیا ز آتش عشقت مـــــــرا منور کن

چه عاشقانه نگاه دلم تو میخوانـــی

                        تو ابر باش و ببار بر سرم چنان تر کن

شهید عشق تو ام نازنین من یکشب

                        در آرزوی وصالت مرا کبوتـــــــر کـــن

 پرنده ای که نشسته است بر لب بامت

                        نگاه غم زده اش را شبی تو پرپر کن

آذر زمانی