اگر زمین

بر مداری دیگر می‌گشت

و روزها و شب‌ها

جای شب‌ها و روزها را تنگ نمی‌کردند

تنگ ;

چندان که گور لحظه‌های ما باشند

و سنگ بر سنگ ، آسیاب‌شان

نوبت ما را

خرد و خمیر نمی‌کرد

اگر

بر مداری دیگر می‌گشت ... 

                                    برمی‌گشت

شهاب مقربین

گوشی را بردار

            دارد دلم زنگ می‌زند

از آهن نیست اما  ... در هوای تو

                 خیس از بارانی که می‌دانی

                                 از آسمان ِ کجا باریده‌است

                                                         دارد زنگ می‌زند

گوش کن

چگونه از همیشه بلندتر

            مانند طنینِ یک فریاد

                        صدای زنگ پیچیده در اتاقت

 
دلم دارد زنگ می‌زند

                        گوشی را بردار

شهاب مقربین

غمگین نباش

            روزی گناه ما

                         بخشیده خواهد شد

روزی که همه خواهند فهمید

            ما به دنبال چیدن سیب خود بودیم

                        این سیب ما نبود ، که نصیب ما کردند

شهاب مقربین

اگر دری میان ما بود

می‌كوفتم

درهم می‌كوفتم

اگر میان ما دیواری بود

بالا می‌رفتم  پایین می‌آمدم

فرو می‌ریختم

اگر كوه بود ، دریا بود

پا می‌گذاشتم

بر نقشه‌ی جهان و

نقشه‌ای دیگر می‌كشیدم

اما میان ما هیچ نیست

هیچ

و  تنها با هیچ

هیچ كاری نمی‌شود كرد

شهاب مقربین

تمام شب باران می‌بارید

دم صبح
بلند شدم
پنجره را باز کردم
            گفتم بس کن دیگر مَرد !

اما باران
            هم‌چنان می‌بارید  ...

شهاب مقربین

گاهی صخره‌ها هم گریه می‌کنند

            ندیده‌ای تو ، هرگز هم نخواهی دید

                        اما صخره‌ها هم گاهی گریه می‌کنند

نمی‌دانی چرا

هرگز هم به تو نخواهم گفت

            اما گریه می‌کنند صخره‌ها

دریا‌ها با خود غمی را می‌آورند و می‌برند

اما صخره‌ها نمی‌دانی ؛

            وقتی که گریه می‌کنند ...

                        وقتی که گریه می‌کنند ...

شهاب مقربین

همه‌ی کلمات
            معنای تو را می‌دهند

مثل گل‌ها همه
            که بوی تو را پراکنده‌اند

سکوت کرده‌ام
            که فراموشت کنم

اما مدام
مثل زنبوری سرگردان ،
                رانده از کندویش
                        دور گلم می‌گردم  .

شهاب مقربین