تا روزی که بود ،

دست‌هایش ...

       بوی گل سرخ می‌داد

از روزی که رفت ،

گل‌های سرخ ...

بوی دست‌های او را می‌دهند

واهه آرمن

بوی تو

بوی دست های خداست

که گل هایش را کاشته ، به خانه خود می رود

...

تو که با منی

صبحانه من لیوانی کهکشان شیری است

و تکه های تازه رعد و برق در بشقابم برق می زند

...

محمد شمس لنگرودی