به اندازۀ

 تمام شعرهای نگفته ام ،

            به لب هایت بدهکارم ...

بوسه هایی را که

 طعم شاتوت و شکلات می دهند

به اندازۀ وزن تمام کوله پشتی های پر از کتاب و دلتنگی

سنگینی سرم را به شانه هایت ،

            سبکی نفسم را به گونه هایت بدهکارم

قلب ات را به من بدهکاری

                قدر تمام روزهای سکوت و بی خبری

نگاهت را به اندازۀ

 تمام تیله های سبزآبی دنیا

بدهکاری به چشم هایم ، صدایت را ...

اما دیگر نمی خواهم

به این زودی ها بی حساب شویم...

می آیی تا آخر دنیا بدهکار هم باشیم ؟

بهاره بهگوی