به تو که میرسم

و بوسه هایت را ردیف می کنی

قافیه دلم را می بازم

چشمانِ تو شاعرم می کند

تو خلقِ دوباره ی شعری

نه نیمایی ، نه سپید

آوازی که ردیف نمی شناسد

و نُت ها را سر در گم می کند

تومثلِ برفی

آرام و باشکوه

و نفسهایت نسیمی که

هر زمستانی را بهار می کند

شانه هایت را برای فرداها دوست دارم

سارای