بوسه ی باد خزونی با هزار نامهربونی

                                زیر گوش برگ تنها میگه طعمه ی خزونی

برگ سبز و تر و تازه رنگ سبزشو می بازه

                                غرق بوسه های باد و وحشت روزای تازه

می کنه دل از درختو میشه آواره ی کوچه

                                کوچه ای که یادگاره روزای رفته و پوچه

می شینه گوشه ی کوچه چشم به آسمون میدوزه

                                 میکنه یاد گذشته دلش از غصه میسوزه

یاد باد ، یاد گذشته شاد باد

                               این دل زرد و تهی در حسرت دیدار باد

یاد روزایی که کوچه زیر سایه ی تنم بود

                             مهربون درخت عاشق مست عطر نفسم بود

سهم من از بوسه ی باد چی بگم ای داد و بیداد

                             همه زردی و تباهی مردن و رفتن از یاد

فروغ دانش