ماهی که به جادوی نگاه تو اسیرم 

یک دم بنشین با من و غم های اخیرم 

چون آهوی دل خسته ی جنگل زده ای که 

با پای خودش آمده در پنجه ی شیرم 

فرقی نکند مقصد من چیست ، به هر حال 

هرجا که بخواهم بروم باز مسیرم ....

رد می شود از کوچه ی بن بست تو ، آنگاه 

بیست و سه دقیقه لب آن پنجره خیره م

تا شب همه شب خواب به چشمم بنشانم

تا پر شود از حسّ حضور تو ضمیرم

باید « تو» بگویی شبت آرام عزیزم

تا با نفس گرم تو آرام بگیرم 

یک لحظه اگر تلخ شود طعم نگاهت 

بر کرده و ناکرده ی خود عذر پذیرم 

من آتش مردادم و تو غیرت تیری 

من زاده ی مرداد ولی عاشق تیرم

معشوق جفا پیشه ی بی رحم دل آزار  !

زانو زدنم پیش تو بس نیست ؟ بمیرم ؟؟

 نفیسه سادات موسوی

باران که می‌بارد ،

تمام کوچه‌های شهر ،

                        پر از فریاد من است

که می‌گویم :

من تنها نیستم ،

               تنها ، منتظرم !

                                    تنها . . .

کیکاووس یاکیده

سرم را به جای شانه های تو ،

به دیوارهای بی اعتماد این شهر تکیه میدهم .

 
در کوچه هایی قدم میزنم

که مدت هاست از نبودن تو ، به خواب رفته اند .

آسمان ، در نبود تو

            مرثیه ی باران سر داده است

و من سالهاست ،

           در مهی غلیظ راه میروم .

شب های سیاه ،

با تماشای ماه ،

به این میرسم که چه قدر به تو شبیه است .

راز زیبایی این است:

آنچه به تو شبیه شود ،

            چشم نواز میشود .

در کوچه های "بی تو" قدم میزنم .

            دست هایم را به خودم می سپارم

                                    و موهای خیسم را به روسری .

خاطرات تو ، مرا آتش میزند .

و خونسردی مرا ،

            به باد میدهد .

به بودن تو سوگند ،

            هیچ چیز به وسعت رفتن تو ،

                                    مرا به شب نسپرده بود .

آن روز که آمدی ،

پاییز بود ، با بهاری که از تو ساخته بودم .

آن روز هم که می رفتی ،

بهار بود ، با پاییزی که تو خود ساخته بودی .

و من تو را ،

به خدایی سپردم که تو را از من ربود .

این خدایی که من دیدم ،

 . . .

کفر نمی گویم!

            آن روز که می رفتی ،

                                    مهتاب سفر کرد .

مهسا یوسفی

تمام حرف دلم را به باد خواهم گفت

            که وقت رفتن از این کوچه با خودش ببرد

و از فضای دلم ،

            هر چه مانده از این درد

                                    به دور می ریزم

به باد خواهم گفت :

برای سقف دلم که به چکه افتاده است ،

                        دوباره عایقی از اعتماد تن بخرد !

هنوز در سفرم

            از نگاه تو تا دل ...

و باد ، شاید باد

مرا به مقصد چشم تو رهنمون باشد

تمام حرف دلم را

            به باد خواهم گفت

                        و خوب می دانم که

                                                 آبروی دلم هم به باد خواهد رفت ...!

لیلا مومن پور

بوسه ی باد خزونی با هزار نامهربونی

                                زیر گوش برگ تنها میگه طعمه ی خزونی

برگ سبز و تر و تازه رنگ سبزشو می بازه

                                غرق بوسه های باد و وحشت روزای تازه

می کنه دل از درختو میشه آواره ی کوچه

                                کوچه ای که یادگاره روزای رفته و پوچه

می شینه گوشه ی کوچه چشم به آسمون میدوزه

                                 میکنه یاد گذشته دلش از غصه میسوزه

یاد باد ، یاد گذشته شاد باد

                               این دل زرد و تهی در حسرت دیدار باد

یاد روزایی که کوچه زیر سایه ی تنم بود

                             مهربون درخت عاشق مست عطر نفسم بود

سهم من از بوسه ی باد چی بگم ای داد و بیداد

                             همه زردی و تباهی مردن و رفتن از یاد

فروغ دانش

دوباره‌ دلم‌ واسه‌ غربت‌ چشمات‌ تنگه‌ 

            دوباره‌ این‌ دل‌ دیوونه‌ واست‌ دلتنگه‌

                        وقت‌ از تو خوندن‌ ستاره‌ی‌ ترانه ها ! 

                                    اسم‌ تو برای‌ من‌ قشنگترین‌ آهنگه‌ 
 

 بی‌ تو یک‌ پرنده ی‌ اسیر بی‌پروازم‌

            با تو اما می‌رسم‌ به‌ قله‌ی‌ آوازم‌

                        اگه‌ تا آخر این‌ ترانه‌ با من‌ باشی‌ ، 

                                     واسه‌ تو سقفی‌ از آهنگ‌ صدا می‌سازم‌ 
 

 با یه‌ چشمک‌ دوباره‌ منو‌ زنده‌ کن‌ ستاره‌ 

            نذار از نفس‌ بیفتم‌ ، تویی‌ تنها راه‌ چاره‌ 

                        آی‌ ستاره‌ ! آی‌ ستاره‌ ! بی‌ تو شب‌ نوری‌ نداره‌

                                                این‌ ترانه‌ تا همیشه‌ تو رو یاد من‌ میاره‌
 

 تویی‌ که‌ عشقمو از نگاه‌ من‌ می‌خونی‌ 

             تویی‌ که‌ تو طپش‌ ترانه‌هام‌ پنهونی‌ 

                         تویی‌ که‌ همنفس‌ همیشه‌ی‌ آوازی‌

                                     تویی‌ که‌ آخر قصه‌ی‌ منو‌ می‌دونی‌
 

 اگه‌ کوچه‌ی‌ صدام‌ یه‌ کوچه‌ی‌ باریکه‌ 

             اگه‌ خونه‌م‌ بی‌ چراغ‌ چشم‌ تو تاریکه‌ 

                        می‌دونم‌ آخر قصه‌ می‌رسی‌ به‌ داد من‌ 

                                     لحظه‌ی‌ یکی‌ شدن‌ تو آینه‌ها نزدیکه‌
 

 با یه‌ چشمک‌ دوباره‌ من‌ زنده‌ کن‌ ستاره‌

            نذار از نفس‌ بیفتم‌ ، تویی‌ تنها راه‌ چاره‌ 

                        آی‌ ستاره‌ ! آی‌ ستاره‌ ! بی‌ تو شب‌ نوری‌ نداره‌ 

                                                 این‌ ترانه‌ تا همیشه‌ تو رو یاد من‌ میاره‌

یغما گلرویی