شد نغمه‏ خوان مرغ سحر

                    چشمان من مانده به در

                                              قلبم گواهى می دهد

                                                                         كه او نمى‏ آید دگر

اى دل كجا رفته

                         چرا رفته

                                ز من راز خود نهفته

شب تا سحر یک دم 
              
                 ز دست غم دگر
              
                               چشم من نخفته


تا نواى مرغ سحر برخیزد
           
                    جام صبرم ریزد
                   
                              طاقت از جان من گریزد


به نامه او گرد فشانم

                  صد ره آن را خوانم
 
                              درد و غم با دلم ستیزد

به آن امیدم  كه درآید

                   به خنده لب بگشاید

                                         تا شاید عقده ‏ها گشاید

                                                                روى مه بنماید تا غم سرآید

كاش مه من خنده ‏زنان

                  آنكه بود مونس جان

                                      آید و دل گردد شاد و بى ‏تاب           

                                                                او بتابد بر من به ز مهتاب

به آن امیدم   كه درآید

                   به خنده لب بگشاید

                                        تا شاید عقده‏ ها گشاید

                                                             روى مه بنماید تا غم سرآید

شد نغمه‏ خوان مرغ سحر

                    چشمان من مانده به در

                                              قلبم گواهى می ‏دهد

                                                                 كه او نمى‏ آید دگر

اى دل كجا رفته

                      چرا رفته   

                                   ز من راز خود نهفته


شب تا سحر یک دم   

                     ز دست غم دگر     

                                    چشم من نخفته

کریم فکور