نه صدایی ، نه سکوتی
            نه درنگی ، نه نگاهی
                        نه تو را مانده امیدی 
                                    نه مرا مانده پناهی

دل به غم سپرده ام 
               درعبور سال ها
                        زخمی از زمانه و
                                    خسته از خیال ها

چون حکایتی مگو
               رفته ام ز یادها
                        برگ بی درختم ُ
                                   در مسیر بادها

نه صدایی ، نه سکوتی
            نه درنگی ، نه نگاهی
                        نه تو را مانده امیدی
                                    نه مرا مانده پناهی

نیش ها و نوش ها چشیده ام
                  بس روا و ناروا شنیده ام
                        هر چه داغ را به دل سپرده ام
                                    هر چه درد را به جان خریده ام

در مسیر بادها
            هر چه داغ را به دل سپرده ام
                        هرچه درد را به جان خریده ام
                                                    در عبور سال ها

نه صدایی ، نه سکوتی
            نه درنگی ، نه نگاهی
                        نه تو را مانده امیدی
                                    نه مرا مانده پناهی

اهورا ایمانی

من که در تنگ برای تو تماشا دارم
                                    با چه رویی بنویسم غم دریا دارم ؟

دل پر از شوق رهاییست ، ولی ممکن نیست
                                    به زبان آورم آن را که تمنا دارم

چیستم ؟! خاطرۀ زخم فراموش شده
                                    لب اگر باز کنم با تو سخن ها دارم

با دلت حسرت هم صحبتی ام هست ، ولی
                                    سنگ را با چه زبانی به سخن وادارم ؟

فاضل نظری

باور کن هیچ کجای دنیا

            بوسه برای اتفاق افتادن نیست

همان طور که

            تو برای رفتن نبودی

به خدا راست می گویم

وقتی دست هایت مال من نیست

خط عمر کف دستم روز به روز کوتاه تر می شود

مهدیه لطیفی

به پای خویش نخواهم که پای دار بیایم

                                     مگر که صبر کنی با خودم کنار بیایم

به من به دیده ی یک شمع نیم سوخته منگر

                                     به این امید که شاید شبی به کار بیایم

عنان ریشه ی خود را به بادها نسپردم

                                     به خود اجازه ندادم ضعیف ، بار بیایم

مرا نسیم بنام : ای گل شکفته ! که باید

                                     به پیشواز تو با نام مستعار بیایم

چگونه چون غزلی در صحیفه ی تو بگنجم؟

                                     چگونه گوشه ی کاغذ به اختصار بیایم؟

سید مهدی موسوی

به نام عشق که زیباترین سر آغاز است
                        هنوز شیشه ی عطر غزل درش باز است

جهان تمام شد و ماهپاره های زمین
                        هنوز هم که هنوز است کارشان ناز است

هزار پند به گوشم پدر فشرد و نگفت
                        که عشق حادثه ای خانمان بر انداز است

پدر نگفت چه رازی است این که تنها عشق
                        کلید این دل ناکوک ناخوش آواز است

به بام شاه و گدا مثل ابر می بارد
                        چقدر عشق شریف است و دست و دل باز است

بگو هر آنچه دلت خواست را به حضرت عشق
                        چرا که سنگ صبور است و محرم راز است

ولی بدان که شکار عقاب خواهد شد
                        کبوتری که زیادی بلند پرواز است

سعید بیابانکی

چه می شد هستی ام گل بود تا از شاخه بردارم

                        که محض لحظه ای لبخند ، در دست تو بگذارم

جوانی ام ، غرورم ، آبرویم ، آرزوهایم...

                        تمام آنچه را که از خودم هم دوست تر دارم

اگر از من بپرسی ، عشق "رازمطلق" است، اما

                        تماماً عشق تو پیداست در اجزای رفتارم !

یقین ای دورِ سوسوزن ! تو هم دیری نمی پایی

                        چنان که من سراغ از آسمان تار خود دارم

فقط در لحظه هایم باش ، بی دیدار ، بی منّت

                        نه اینکه آدمم ؟ قدری هوا را هم سزاوارم !

بگو با که ، کجا ، سر می گذاری تا بدانم که

                        کجا ، تنها ، سری بر زانوان خویش بگذارم

علی حیات بخش

در باغی رها شده بودم
نوری بیرنگ و سبک بر من می وزید

آیا من خود بدین باغ آمده بودم
            و یا باغ اطراف مرا پر کرده بود ؟

 هوای باغ از من می گذشت
            شاخ و برگش در وجودم می لغزید

آیا این باغ سایه روحی نبود
که لحظه ای بر مرداب زندگی خم شده بود ؟

ناگهان صدایی باغ را در خود جا داد
            صدایی که به هیچ شباهت داشت
                         گویی عطری خودش را در آیینه تماشا می کرد
 
همیشه از روزنه ای نا پیدا
این صدا در تاریکی زندگی ام رها شده بود
            سر چشمۀ صدا گم بود ، من ناگاه آمده بودم
                        خستگی در من نبود ، راهی پیموده نشد

آیا پیش از این زندگی ام فضایی دیگر داشت ؟

ناگهان رنگی دمید
پیکری روی علفها افتاده بود
 انسانی که شباهت دوری با خود داشت
باغ درته چشمانش بود
             و جا پای صدا همراه تپشهایش
                                    زندگی اش آهسته بود

وجودش بی خبری شفافم را آشفته بود
وزشی برخاست ، دریچه ای بر خیرگی ام گشود
                                                روشنی تندی به باغ آمد

باغ می پژمرد و من به درون دریچه رها می شدم

سهراب سپهری . زندگی خواب ها