تو مرا 

        با اسم کوچک صدا نکن 

                                          هزار بار

تو مرا

       با هر آن چه که دوست داری

                                           صدا کن

تنها صدای توست

                که بی نام آشنایی

                              سرم را بر می گرداند

سارای

این روزها این گونه ام :

فرهاد واره ای که

             تیشه خود را گم کرده است

                                    آغاز انهدام چنین است

این گونه بود آغاز انقراض سلسله ی مردان ؛ یاران  !

وقتی صدای حادثه خوابید

            بر سنگ گور من بنویسید :

                        یک جنگجو که نجنگید

                                    اما ... ، شکست خورد .

نصرت رحمانی

هر شب که می‌خواهم بخوابم

می‌گویم :

            صبح که آمدی ،

                        با شاخه‌ای گل سرخ ؛

وانمود می‌کنم

            هیچ دل تنگ نبوده‌ام

صبح که بیدار می‌شوم

می‌گویم :

            شب ، با چمدانی بزرگ می‌آید

                                                و دیگر نمی‌رود

کیکاووس یاکیده

هر ثانیه که می‌گذرد

            چیزی از  تـــو را با خود می‌برد

زمان غارتگر غریبی است

            همه چیز را بی اجازه می‌برد

و تنها یک چیز را همیشه فراموش می‌کند  ...

                                    حس دوست داشتن تـــو را ... !

آنتوان دوسنت اگزوپری

چقدر خوب است
          که ما هم یاد گرفته‌ایم
                    گاه برای ناآشناترین اهل هر کجا حتی
                                    خواب نور و سلام و بوسه می‌بینیم

گاه به یک جاهایی می‌رویم
            یک دره‌های دوری از پسین و ستاره
                                    از آواز نور و سایه‌روشن ریگ
                                                            و می‌نشینیم لب آب

لب آب را می‌بوسیم
                 ریحان می‌چینیم
                             ترانه می‌خوانیم

و بی‌اعتنا به فهم فاصله
دهان به دهان دورترین رویاها
بوی خوش روشنایی روز را می‌شنویم

باید حرف بزنیم
            گفت و گو کنیم

زندگی را دوست بداریم
                        و بی‌ترس و انتظار
                                    اندکی عاشقی کنیم

سید علی صالحی

تنهایی را ترجیح بده به

                         تن هایی که

                                    روحشان با دیگریست

تنهایی تقدیر من نیست ؛

                        ترجیح من است

جبران خلیل جبران

فكر میكردم 

دوستت كه داشته باشم

            گره كور زندگی شل میشود

خوشبختی سرش به سنگ میخورد

بهشت را میگذارد برای خدایی 

                        كه عشق را تبعید كرد

                                                و برمیگردد

میخواستم

با هر چرخ این زمین گرد

هی ببوسمت

             ببوسمت

                        ببوسمت

میخواستم بخوانم چرخ چرخ عباسی ...

و خوشبختی

       مرا بندازد توی آغوشت

                         اما نشد كه نشد كه نشد

حالا هر لحظه

     گره دو دست از درون

               روی گردنم فشرده تر میشود

و نبضم

كندتر و

کـندتــر  و 

            كـــنـــد تــــر و

                        كـــــــــــنــــــــد  ...

واقعیت دارد

            دوستم نداری

و دیگر نه زمین

            نه خوشبختی

                        نه حتی خدا

                                    هیچ كس نمیتواند

                                                دست مرگ را از گلویم بردارد

گیلدا ایازی