این تابستان هم به پایان می‌ رسد

گرما که تمام شد

            غروب‌ های پاییز

مردان خسته

پناه می برند به آغوش زنان فداکار

و زنان دل گرفته

سر می‌‌ گذارند بر شانه مردان مهربان

و این طور می‌‌ شود

            که پاییز می‌‌ گرید

آدم‌ ها چشم در چشم هم می دوزند

و یک شهر می گرید

یک شهر باور می‌ کند

            که رستاخیز یعنی‌ دل آدم ها  ...

 نیکی‌ فیروزکوهی

در حقیقت آدم‌ها هیچ‌کس را ندارند ...

این را آدم

روزهای جمعه

از جای خالی‌ آنهایی

که باید باشند و نیستند ، می‌فهمد   !!

نیکی فیروزکوهی

برای هر اتفاقی ‌،

می توان پاسخی یافت ؛

            جز برای رفتن های نابهنگام !

شاید رفتن ،

خود پاسخ یک اتفاق است !

هیچکس نمیداند ،

            جز آنکه رفته است ...

نیکی‌ فیروزکوهی

آتش دوزخ باشد

              شراب باشد

                        تو کنار من باشی‌


و شیطانی که گولمان بزند     …


شب که شد

         از بام جهنم خودمان

                        بهشت دیگران را می‌‌بینیم



نیکی‌ فیروزکوهی

سر بگذار بر درد بازوان من ،

                        دست نگاهم را بگیر ،

مرا دچار حادثه‌ای کن که

                         با عشق نسبت دارد ،

                                    من عجیب از روزگار رنجیده ام  !

نیکی فیروزکوهی

یک شب مهتاب ،

             مردمان زیادی

                         ساز‌هایشان را بر می‌دارند

زیباترین آهنگ‌ها را می‌‌نوازند

تا من عاشقانه‌‌ترین شعرم را برایت بخوانم

تا تو مست عطر شب بو ها ،

تا تو عاشق یک دسته گل یاس شوی

و تو خواهی‌ دید

که تمام دنیا بیدار مانده است

                        تا به آغوشم بیایی

                                      و من دیوانه وار بگویم :

                                                          " دوستت دارم "

نیکی‌ فیروزکوهی

آدم‌ها عاشق ما نمی‌‌شوند ،
                         آدم‌ها جذب ما می‌‌شوند .

در لحظه‌ای حساس حرف‌هایی‌ را می‌‌زنیم
                         که شخصی‌ نیاز به شنیدنش داشته

در یک لحظه ی حساس طوری رفتار می‌‌کنیم
                         که شخص احساس می‌‌کند تمام عمر در انتظار کسی‌ مثل ما بوده !

در یک لحظه ی حساس حضور ما ،
            وجودِ شخص را طوری کامل می‌‌کند
                                     که فکر می‌کند حسی که دارد نامی‌ جز عشق ندارد .

آدم‌ها فکر می‌‌کنند که عاشق شده اند .
 آدم‌ها فکر می‌‌کنند بدون وجود ما حتی یک روز دوام نمی‌‌آورند .
                                    آدم‌ها فکر می‌‌کنند مکمل خود را یافته اند . . . .

آدم‌ها زیاد فکر می‌‌کنند .

آدم‌ها در واقع مجذوب ما می‌شوند
و پس از مدتی‌ که جذابیت ما برایشان عادی شد ،
متوجه می‌‌شوند که چقدر جایِ عشق در زندگی‌‌شان خالیست . . .

می‌‌فهمند در جستجوی عشق‌های واقعی‌ باید ما را ترک کنند .

تمامِ حرفِ من اینست که کاش آدم‌ها یاد بگیرند که
             "عشق پدیده‌ای حس کردنی است نه فکر کردنی"

و کاش بفهمند که بعد از رفتنشان ،
             عشقی‌ را که فکر می کرده اند دارند چه می‌کند
                         با کسانی‌ که حس میکرده اند این عشق واقعی‌ ‌ست .


نیکی‌ فیروزکوهی