عیشم مدام است از لعل دلخواه

کارم به کام است الحمدلله

ای بخت سرکش تنگش به بر کش

گه جام زر کش گه لعل دلخواه

ما را به رندی افسانه کردند

پیران جاهل شیخان گمراه

از دست زاهد کردیم توبه

و از فعل عابد استغفرالله

جانا چه گویم شرح فراقت

چشمی و صد نم جانی و صد آه

کافر مبیناد این غم که دیده ست

از قامتت سرو از عارضت ماه

شوق لبت برد از یاد حافظ

درس شبانه ورد سحرگاه

حافظ

حالیا مصلحت وقت در آن می بینم

                                      که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم

                                      یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم

جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم

                                      تا حریفان دغا را به جهان کم بینم

سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو

                                      گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم

بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح

                                      شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم

سینه تنگ من و بار غم او هیهات

                                      مرد این بار گران نیست دل مسکینم

من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر

                                      این متاعم که همی بینی و کمتر زینم

بنده آصف عهدم دلم از راه مبر

                                      که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم

بر دلم گرد ستم هاست خدایا مپسند

                                      که مکدر شود آیینه مهرآیینم

حافظ

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود

هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود

از دماغ من سرگشته خیال دهنت

به جفای فلک و غصه دوران نرود

در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند

تا ابد سر نکشد و از سر پیمان نرود

هر چه جز بار غمت بر دل مسکین من است

برود از دل من و از دل من آن نرود

آن چنان مهر توام در دل و جان جای گرفت

که اگر سر برود از دل و از جان نرود

گر رود از پی خوبان دل من معذور است

درد دارد چه کند کز پی درمان نرود

هر که خواهد که چو حافظ نشود سرگردان

دل به خوبان ندهد و از پی ایشان نرود

حافظ