مـرده بــُدَم زنده شدم گریه بُدَم خنده شــــدم                    

دولــت عشــق آمد و من دولت پاینده شدم

دیــده سیـــر اســت مـــرا جـــان دلــیر است    

زهـــره شیر اســت مـــرا زهره تابـنده شدم

گـفـت کـه دیوانه نه​ای لایــق ایـن خانــه نه​ای               

رفـتم دیوانه شـــدم ســـلسله بندنـده شدم

گفت که سرمست نه​ای رو که از این دست نه​ای             

رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنـــده شدم

گفت کـه تـو کشته نه​ای در طرب آغـشتـه‌ نه​ای                 

پــیش رخ زنـده کنش کشته و افکنده شدم

گفـت کـه تو زیـرککی مسـت خیــالی و شکی              

گول شـدم هول شـدم وز همه برکنده شدم

گـفـت کـه تو شمع شدی قبله این جمع شدی                 

جمع نیم شمــع نیــم دود پـراکــنده شدم

گـفـت که شیـخی و سـری پیـش رو و راهبری                 

شیخ نیـم پیــش نیم امــر تــو را بنده شدم

گفــت که با بــال و پـری من پر و بـالت ندهم                   

در هـوس بال و پرش بی​پــر و پـرکنده شدم

گــفت مـرا دولــت نـو راه مـرو رنــجـه مـشو                    

زانک من از لطف و کرم سوی تو آینده شدم

گفـت مـرا عشق کـهن از بر مـا نــقل مـــکن                 

گــفتــم آری نکنــم ساکن و باشنـده شدم

چشمه خورشـید تویــی سایـه گـه بید مــنـم               

چونـک زدی بر سر من پست و گدازنده شدم

تابـش جان یافــت دلـم وا شد و بشکافـت دلم                  

اطـلــس نو بافت دلم دشمن این ژنده شدم

صــورت جـان وقـت سحـر لاف همی​زد ز بـطر                  

بــنـده و خربنــده بُدَم شاه و خداونده شدم

شـکـر کـند کاغــذ تـو از شـکر بــی​حــد تـو                    

کــآمد او در بــر مـن با وی مانــنده شــدم

شکر کند خـاک دژم از فـلـک و چـرخ بـه خم                       

کــز نظــر وگردش او نـورپـذیـرنـده شــدم

شـكر کند چــرخ فـلک از مَلِک و مُلک و مَلَک                    

کــز کــرم و بخشش او روشن بخشنده شدم

شکـر کند عـارف حـق کـز هـمــه بردیم سبق                      

بــر زبــر هفــت طــبق اختر رخشنده شدم

زهـره بـدم مـاه شـدم چرخ دو صـد تاه شــدم                 

یـوسف بـودم ز کنون یوســف زاینــده شدم

از تـوام ای شهره قمــر در من و در خــود بِنِگر            

کــز اثــر خـنـده تو گلـشـن خنـدنده شدم

باش چو شطرنج روان خامش و خود جمله زبان                

کــز رخ آن شـاه جهـان فرخ و فرخنده شدم

مولونا

هله عاشقان بشارت، که نماند این جدایی
برسد به یار دلدار، بکند خدا خدایی

کرمت به خود کشاند به مراد دل رساند

غم این و آن نماند بدهد صفا صفایی

به مقام خاک بودی، سفر نهان نمودی

چو به آدمی رسیدی، هله تا به این نپایی


تو مسافری روان کن، سفری بر آسمان کن

تو بجنب پاره پاره، که خدا دهد رهایی


نفَسی رَوی به مغرب، نفَسی رَوی به مشرق

نفَسی به عرش اعلا، که ز نور اولیایی


منِگر به هر گدایی، که تو خاص از آنِ مایی

مفروش خویش ارزان، که تو بس گران بهایی


بنگر به نور دیده که زند بر آسمان‌ها

به کسی که نور دادش بنمای آشنایی

بِصِف اندر آی تنها، که سفندیار وقتی

در خیبر است برکن، که علی مرتضایی


صنما تو همچو شیری، من اسیر تو چو آهو

به جهان که دید صیدی، که بترسد از رهایی؟


همگی وبالم از تو، به خدا بنالم از تو

ز همه جدام کردی، ز خودم مده جدایی

خمش از سخن گزاری تو مگر قدم نداری

تو اگر بزرگواری چه اسیر تنگنایی

مولونا

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو

پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو

ور از این بی‌خبری رنج مبر هیچ مگو

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت

آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم

گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

من به گوش تو سخن‌ های نهان خواهم گفت

سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو

قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد

در ره دل چه لطیف است سفر هیچ مگو

گفتم ای دل چه مه‌ ست این دل اشارت می‌کرد

که نه اندازه توست این بگذر هیچ مگو

گفتم این روی فرشته‌ ست عجب یا بشر است

گفت این غیر فرشته‌ ست و بشر هیچ مگو

گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد

گفت می‌ باش چنین زیر و زبر هیچ مگو

ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال

خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو

گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست

گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو

مولانا