مست کرد امشب نسیم مست شهریور مرا

گرچه باز از چشمِ تر ، آبانم ؛ از دل ، آذرم

ماه شهریور پر است از خاطرات عشق من

من به جان تا زنده باشم ، عاشق شهریورم

مهدی اخوان ثالث

+ سالگرد عقدمان مبارک عزیزم

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

سرها در گریبان است

کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را

نگه جز پیش پا را دید ، نتواند

            که ره تاریک و لغزان است

وگر دست محبت سوی کسی یازی

            به اکراه آورد دست از بغل بیرون

                        که سرما سخت سوزان است

نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ،

 ابری شود تاریک چو دیوار ایستد در پیش چشمانت

نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم

                                    ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟

مسیحای جوانمرد من !

            ای ترسای پیر پیرهن چرکین

هوا بس ناجوانمردانه سرد است ...

                        آی ... دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای

منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم

منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور

منم ، دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور

نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم

                        بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم

حریفا ! میزبانا !

 میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد

تگرگی نیست ، مرگی نیست

صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است

من امشب آمدستم وام بگذارم

            حسابت را کنار جام بگذارم

چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟

فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست

حریفا ! گوش سرما برده است این ،

                        یادگار سیلی سرد زمستان است

و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است

حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ،

             شب با روز یکسان است

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

                             هوا دلگیر ، درها بسته ،

                                        سرها در گریبان ، دستها پنهان

نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین

                    درختان اسکلتهای بلور آجین

                              زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه

                                                           غبار آلوده مهر و ماه

                                                                              زمستان است .

 مهدی اخوان ثالث

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

                        ابر ؛ با آن پوستین سرد نمناکش

باغ بی‌برگی ، روز و شب تنهاست ،

                                    با سکوت پاک غمناکش

ساز او باران ، سرودش باد

جامه‌اش شولای عریانی‌ست

            ور جز اینش جامه‌ای باید ،

                        بافته بس شعله ی زر تارِ پودش باد

گو بروید ، یا نروید ،

هرچه در هرجا که خواهد ، یا نمی‌خواهد

                                    باغبان و رهگذاری نیست

باغ نومیدان ؛

چشم در راه بهاری نیست

گر زچشمش پرتو گرمی نمی‌تابد ،

            ور به رویش برگ لبخندی نمی روید ،

                        باغ بی‌برگی که می‌گوید که زیبا نیست؟

داستان از میوه‌های سر به گردونسای

                         اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید

باغ بی‌برگی

خنده اش خونیست اشک آمیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش می‌چمد در آن

                                                پادشاه فصل‌ها ، پاییز

مهدی اخوان ثالث

بگیر فطره ام

                  اما مخور برادر جان

که من در این رمضان

                             قوت غالبم

                                              غم بود  ...

مهدی اخوان ثالث

نذر کرده ام

یک روزی که خوشحال تر بودم

بیایم و بنویسم که

زندگی را باید با لذت خورد

که ضربه های روی سر را باید آرام بوسید

                  و بعد لبخند زد و دوباره با شوق راه افتاد .

یک روزی که خوشحال تر بودم

               می آیم و می نویسم که

                                     " این نیز بگذرد "

مثل همیشه که همه چیز گذشته است و

            آب از آسیاب و طبل طوفان از نوا افتاده است.

یک روزی که خوشحال تر بودم

            یک نقاشی از پاییز میگذارم ،

             که یادم بیاید زمستان تنها فصل زندگی نیست

زندگی پاییز هم می شود ،

            رنگارنگ ، از همه رنگ ، بخر و ببر!

یک روزی که خوشحال تر بودم

                        نذرم را ادا می کنم

        که خستگی و ناتوانی

              لای دست و پایم پیچیده است

                          بخوانمشان و یادم بیاید که

هیچ بهار و پاییزی بی زمستان مزه نمی دهد

                                  و هیچ آسیاب آرامی بی طوفان.

مهدی اخون ثالث

با همین چشم ، همین دل
            دلم دید و چشمم می گوید
آن قدر که زیبایی رنگارنگ است ، ‌هیچ چیز نیست
                        زیرا همه چیز زیباست ، ‌زیباست ،‌ زیباست
                                                            و هیچ چیز همه چیز نیست

و با همین دل ، همین چشم
            چشمم دید ، دلم می گوید
 آن قد که زشتی گوناگون است ،‌هیچ چیز نیست
            زیرا همه چیز زشت است ،‌ زشت است ،‌ زشت است
                                                            و هیچ چیز همه چیز نیست
 
زیبا و زشت ، همه چیز و هیچ چیز
                         و هیچ ، هیچ ، هیچ

اما با همین چشم ها و دلم
             همیشه من یک آرزو دارم
 که آن شاید از همه آرزوهایم کوچکتر است
                                                از همه کوچکتر

و با همین دل و چشمم
             همیشه من یک آرزو دارم
 که آن شاید از همه آرزوهایم بزرگتر است
                                                از همه بزرگتر

 شاید همه آرزوها بزرگند ، شاید همه کوچک
                                     و من همیشه یک آرزو دارم
 
با همین دل و چشمهایم ، همیشه

مهدی اخوان ثالث

یادم  آمد ، هان،
   داشتم می گفتم ، آن شب نیز 
         سورت سرمای دی بیدادها می کرد .
                        و چه سرمایی ، چه سرمایی !
                                       باد برف و سوز و وحشتناک

...

خوان هشتم را 
من روایت می کنم اکنون ... ،
                                من که نامم ماث

هم چنان می رفت و می آمد.
هم چنان می گفت و می گفت و قدم می زد
            قصه است این ، قصه ، آری قصه ی درد است 
                                                             شعر نیست .
                                                         
          این عیار مهر و کین مرد و نامرد است ...