شبی از شبهای پاییزی ست
            از آن همدرد و با من مهربان شبهای اشک آور
                                     ملول و خسته دل گریان و طولانی

شبی که در گمانم من که آیا بر شبم گرید ، چنین همدرد
                                     و یا بر بامدادم گرید ، از من نیز پنهانی

من این می گویم و دنباله دارد شب
                          خموش و مهربان با من
               به کردار پرستاری سیه پوش پیشاپیش ،‌
                                                         دل برکنده از بیمار

 نشسته در کنارم ، اشک بارد شب
            من اینها گویم و دنباله دارد شب ...

مهدی اخوان ثالث

همه گویند که : تو عاشق اویی

             گر چه دانم همه کس عاشق اویند
                                   
                                         لیک می ترسم ، یارب
      
                                                         نکند راست بگویند ؟

مهدی اخوان ثالث

من اینجا بس دلم تنگ است

                                و هر سازی كه می بینم بد آهنگ است

بیا ره توشه برداریم

              قدم در راه بی برگشت بگذاریم

                                      ببینیم آسمان هر كجا آیا همین رنگ است ؟

من نه خوش بینم نه بد بینم

من شد و هست و شود بینم...

عشق را عاشق شناسد ،  زندگی را من

من كه عمری دیده ام پایین و بالایش

كه تفو بر صورتش،لعنت به معنایش

دیده ای بسیار و می بینی

می وزد بادی ،پری را می برد با خویش،

از كجا ؟از كیست؟

هرگز این پرسیده ای از باد؟

به كجا؟وانگه چرا؟زین كار مقصد چیست؟

خواه غمگین باش،خواهی شاد

باد بسیار است و پر بسیار ،یعنی این عبث جاریست. 

آه باری بس كنم دیگر

هر چه خواهی كن،تو خود دانی

گر عبث یا هر چه باشد چند و چون،

         این است و جز این نیست.

مرگ می گوید:هوم!چه بیهوده!

زندگی می گوید اما

باز باید زیست،

باید زیست،

باید زیست....

مهدی اخوان ثالث

به دیدارم بیا هر شب ،

 در این تنهایی تنها و تاریک خدا مانند

دلم تنگ است 

بیا ای روشن ، ای روشن‌تر از لبخند

شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی‌ها

دلم تنگ است

بیا بنگر ، چه غمگین و غریبان

در این ایوان سرپوشیده ، وین تالاب مالامال

            دلی خوش کرده‌ام با این پرستوها و ماهی‌ها

                                    و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی

...

بیا ای مهربان با من !

            بیا ای یاد مهتابی !

مهدی اخوان ثالث

همان رنگ و همان روی
 همان برگ و همان بار
 همان خنده ی خاموش در او خفته بسی راز
 همان شرم و همان ناز
همان برگ سپید به مثل ژاله ی ژاله به مثل اشك نگونسار
 همان جلوه و رخسار
 نه پژمرده شود هیچ
 نه افسرده ، كه افسردگی روی
 خورد آب ز پژمردگی دل
 ولی در پس این چهره دلی نیست
گرش برگ و بری هست
ز آب و ز گلی نیست
هم از دور ببینش
 به منظر بنشان و به نظاره بنشینش
 ولی قصه ز امید هبایی كه در او بسته دلت ، هیچ مگویش
مبویش
كه او بوی چنین قصه شنیدن نتواند
 مبر دست به سویش
كه در دست تو جز كاغذ رنگین ورقی چند ، نماند

مهدی اخوان ثالث

لحظه دیدار نزدیک است

باز من دیوانه ام ، مستم

باز می لرزد دلم ، دستم

باز گویی در جهان دیگری هستم

های !

نخراشی به غفلت گونه ام را ، تیغ

های !

نپریشی صفای زلفکم را ، دست

و آبرویم را نریزی ، دل

ای نخورده مست

لحظه ی دیدار نزدیک است !

مهدی اخوان ثالث