امشب

دریاها سیاه‌اند

 باد زمزمه‌گر سیاه است

           پرنده و گیلاس‌ها سیاه‌اند

دل من روشن است

                 تو خواهی آمد

محمد شمس لنگرودی

آرام باش عزیز من ، آرام باش

                        حکایت دریاست ، زندگی

گاهی درخشش آفتاب ،

                     برق و بوی نمک ،

                                    ترشح شادمانی

گاهی هم فرو می‌رویم،

            چشم‌های مان را می‌بندیم ،

                                    همه جا تاریکی است

 آرام باش عزیز من، آرام باش

             دوباره سر از آب بیرون می آوریم

                                    و تلالو آفتاب را می بینیم

 زیر بوته ای از برف

 که این دفعه درست از جایی که

                         تو دوست داری ، طالع می شود

محمد شمس لنگرودی

بی آن که بوی تو را بشنوم

                   ریشه های سیاهم

                          در تاریکی بیدار می شوند

فریاد می زنند:

               بهار  ، بهار

                        شاخه های درختم

                                                من به آمدنت معتادم .

محمد شمس لنگرودی

الفبا برای سخن گفتن نیست ،
            برای نوشتن نام توست

اعداد ؛ پیش از تولّد تو به صف ایستادند
                                    تا راز زاد‌‌روز تو را بدانند

دست های من
برای جستجوی تو پیدا شدند
            دهانم کشفِ دهانِ توست.

ای کاشفِ آتش
در آسمان دلم توده برفی ست
که به خنده های تو دل بسته است.


محمد شمس لنگرودی

برای آنچه که دوستش داری
                        از جان باید بگذری

بعد
می ماند زندگی
             و آنچه که دوستش داشتی

محمد شمس لنگرودی

چه شغل عجیبی !

            شروع هفته تو را می بینم

باقی هفته

     به خاموش کردن خودم

                           در اتاقم مشغولم .

محمد شمس لنگرودی

به حرف تو رسیده ام

                    به حروف نام تو

باقی حرف ها را

             برای چه اختراع کرده اند

ترکیبشان جز دروغی

            برای ادامۀ زندگی نیست !

محمد شمس لنگرودی