از تمامی رودهایی
             که به چشم دیده ام ؛
                                    رودخانه تویی

از سراسر جاده هایی
                  که عبور کرده ام ؛
                                     جاده تویی

چرا که هیچ رودخانه ای
                         از دور غرقم نکرد

چرا که هیچ جاده ندیده ام ، نرفته
                                     در آفاقش گم شوم

از تمامی بال هایی
             که به دوش برده ام
                                پر و بالم تویی

پیشاپیشم می روی
                و من پی بال ها می دوم ...

محمد شمس لنگرودی

می خواستم ترانه ای باشم

            كه بچه های دبستانی از بر كنند

دریا كه می شنود

            توفان اش را پشت اش پنهان كند

و برگ های علف

            نت های به هم خوردن شان را

                        از روی صدای من بنویسند .

می خواستم ترانه ای باشم

            كه چشمه زمزمه ام كند

                        آبشار با سنج و دهل بخواند .

اما ترانه ای غمگینم

و دریا ،
غروب بچه هایش را جمع می كند
                                     كه صدایم را نشنوند .

نت هایم را تمام نكرده

                        چرا رهایم كردی ؟؟؟

محمد شمس لنگرودی

بی تابانه در انتظار توام

                        غریقی خاموش

                                    در کولاک زمستان

فانوس های دور سوسو می زنند

                                   بی آن که مرا ببینند

آوازهای دور به گوش می رسند

                                  بی آن که مرا بشنوند.

من نه غزالی زخم خورده ام

                        نه ماهی تنگی گم کرده راه

نهنگی توفان زادم

                       که ساحل بر من تنگ است

آن جا که تو خفته یی

                       شنزاری داغ

                                    که قلب من است

محمد شمس لنگرودی

با شبی که در چشمهایت در گذر است

                        مرا به خوابی دیگر گونه بیداری بخش

چرا که من حقیقت هستی را

                               در حضور تو جسته ام

و در کنار تو صبحی است

                        که رنج شبان را

                                    از یاد می برد

بگذار صبحم را به نام تو بیاغازم

                        تا پریشانی دوشینم

                                         از یاد برده شود

محمد شمس لنگرودی

چه چیزهای ساده ای
                که آدمی از یاد می برد

می بینی  !
دنیا زیباست محبوب من

نمی دانستیم
       برای نشستن
                       زندگی
                             در کنارمان
                                   چهارپایه ای نداریم .


محمد شمس لنگرودی

هدیه ام از تولد ، گریه بود

خندیدن را تو به من آموختی

سنگ بوده ام ، تو كوهم كردی

برف بوده ام ، تو آبم كردی

آب می شدم

تو خانه دریا را نشانم دادی

می دانستم گریه چیست

خندیدن را تو به من هدیه كردی .

محمد شمس لنگرودی

باد می وزید

         که تو پر کشیدی

شاد بودید 

           هم تو

                هم شکارچی گنگی

                                که از سر اتفاق

                                         در سایه ی شاخه ها می گذشت.

محمد شمس لنگرودی