بانوی پشت پنجره ماتم گرفته است

                        هفت آسمان پوچ مرا غم گرفته است

ابلیس پشت پنجره ای خیس، بیقرار

                        فریاد می زند: دل من هم گرفته است!

دستان مرد یخزده را بعد سالها

                        دختر کنار پنجره محکم گرفته است

زن عاشقست و توی دلش حدس می زند

                        بیماری «برو به جهنم» گرفته است!

او یک فرشته بود سپس دیو شد سپس...

                        هر چند زن قیافۀ آدم گرفته است

ای شعر، هرزه ای که نگاه غریبه ات

                        امروز شکل «حضرت مریم» گرفته است

لبخند هی بزن به مخاطب ... و تا ابد

                        از حال من نپرس که حالم گرفته است

سید مهدی موسوی

یک چراغ خاموش است ، یک چراغ روشن نیست

کوچه‌ای که تاریک است جای شعر گفتن نیست

هر دو پوچ می‌مانیم ، هر دو پوچ می‌میریم

من که عاشق او بود ، او که عاشق من نیست

مثل اشتباهی محض ، در تضاد با خویشیم

آدم آهنی هستیم ،‌ جنسمان از آهن نیست

مرد مثل دخترها ، گریه می‌کند آرام

زن اگرچه بغض آلود فرض می‌کند " زن " نیست

بی پناه و سرگردان ، در تمام این ابیات

اتّفاق می‌افتد ، شاعری که اصلا نیست

باز شعر می‌گویم ، گرچه خوب می‌دانم

شعر فلسفه بازی‌ست جای گریه کردن نیست

سید مهدی موسوی

می روم اما مرا با اشک همراهی مکن

                         بر نخواهم گشت دیگر معذرت خواهی مکن

من که راضی نیستم ای شمع گریان تر شوی 

                        کار سختی می کنی از خویش می کاهی ، مکن

صبحدم خاکسترم را با نسیم آغشته کن

                        داغ را محصور در بزم شبانگاهی مکن

آه ! امشب آب نه ، آتش گذشته از سرم

                         با من آتش گرفته هر چه می خواهی مکن

پیش پای خویش می خواهی که مدفونم کنی

                        در ادای دین خود این قدر کوتاهی مکن

سید مهدی موسوی

همنیشین گل شدم دیدم که خارم سال ها

                          تازه فهمیدم که غمخواری ندارم سال ها

می روم چون ابر سرگردان به روی کوه و دشت

                          می روم تنها شوم شاید ببارم سال ها

کو زمین بایری تا مرهم دردم شود

                          من که از داغ دل خود، سوگوارم سال ها

بعد از این حتی اگر کوه یخی پیدا کنم

                          سر به روی شانه هایش می گذارم سال ها

خسته ام، این مرگ تدریجی امانم را برید

                         می شـمـــارم روزهــای آخــرم را سال ها

سید مهدی موسوی

تو آمدی که بگویی : اگر ... اگر می رفت ...

                        تو آمدی و کسی داشت سمت در می رفت !

تو آمدی و چنان زل زدی به پوچی من

                         که داشت حوصله ی انتظار سر می رفت ! !

تو آمدی و کسی گوشه ی غزل هی با

                         ردیف و قافیه هایی عجیب ور می رفت

تو آمدی ، کلماتی که مرد ساخته بود

                         شبیه صابون از دست شعر در می رفت

از اینکه آمده تا ... بیشتر پشیمان بود

                         از اینکه آمده تا ... هرچه بیشتر می رفت !

اشاره کرد خدا سمت پرتگاه ... ولی

                         به گوش من ... و تو این حرف ها مگر می رفت !

 
تو آمدی که بگویی ... به گریه افتادی !

                         و پشت پنجره انگار یک نفر می رفت

سید مهدی موسوی