تازه شو ، تازه مثل همین ترانه

فکر جنگل باش اگه باغ تو سوخته


فکر شاعر گرسنه باش همون که

حتی یک غزل به شیطون نفروخته


فکر نو کردن شب باش و سپیده

فکر دستی باش که دنبال کلیده


فکر دستی که رو چهل ستون ابری

دوباره خورشید بی حجاب کشیده


فکر من باش که هنوز مثل قدیمم

با همون رفاقت و همون سخاوت


با همون دل ، دل نبضی که همیشه

برای تو میزنه تا بی نهایت


اگه سقفمون شکسته میتونیم از نو بسازیم

میتونیم به هم صدائی ، به یکی شدن بنازیم


آی بنازم عاشقا رو که هنوز طلایه دارن

که هنوز حافظ شعرن ، همه از جنس بهارن


نگو قحط نوره اینجا ، عاشقامون خودِ نورن

برای دلتنگی تو همشون سنگ صبورن


نگو قحط نوره اینجا ، عاشقامون خودِ نورن

برای دلتنگی تو همشون سنگ صبورن


گریه رو به خنده بفروش که خراب خنده هاتم

باز بخون مثل قدیما که هوادار صداتم


روز نو ارزونی تو ، رخت و بخت و تخت تازه

دست تو هنوز میتونه روزگاری نو بسازه


نگو قحط نوره اینجا ، عاشقامون خودِ نورن

برای دلتنگی تو همشون سنگ صبورن


نگو قحط نوره اینجا ، عاشقامون خودِ نورن

برای دلتنگی تو همشون سنگ صبورن

شهیار قنبری

بوی عیدی ، بوی توت ، بوی کاغذرنگی ،

بوی تند ماهی‌دودی وسط سفره‌ی نو ،

بوی یاس جانماز ترمه‌ی مادربزرگ ،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،

با اینا خستگی‌مو در می‌کنم

شادی شکستن قلّک پول ،

وحشت کم شدن سکه‌ی عیدی از شمردن زیاد ،

بوی اسکناس تانخورده‌ی لای کتاب ،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،

با اینا خستگی‌مو در می‌کنم

فکر قاشق زدن یه دختر چادرسیاه ،

شوق یک خیز بلند از روی بته‌های نور ،

برق کفش جف‌شده تو گنجه‌ها ،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،

با اینا خستگی‌مو در می‌کنم

عشق یک ستاره ساختن با دولک ،

ترس ناتموم گذاشتن جریمه‌های عید مدرسه ،

بوی گل محمدی که خشک شده لای کتاب ،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،

با اینا خستگی‌مو در می‌کنم          

بوی باغچه ، بوی حوض ، عطر خوب نذری ،

شب جمعه پی فانوس توی کوچه گم شدن ،

توی جوی لاجوردی هوس یه آب‌تنی ،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،

با اینا خستگی‌مو در می‌کنم

شهیار قنبری

امان از راه بی عابر ، امان از شهر بی شاعر
امان از روز بی روزن ، امان از اینهمه رهزن

امان از باد بی باده ، امان از سرو افتاده
امان از تیغ بی دردان ، به جای بوسه بر گردن

امان از سایه ی بی سر ، بر این درگاه دردآور
امان از ناتمام تو ، امان از ناتمام من

امان از روز بی رویا ، امان از شام مرگ آوا
امان از جای صد دشنه ، میان چین پیراهن

امان از شعله ی آخر ، هجوم باد و خاکستر
که از پروانه ی پرپر ، اجاق شب نشد روشن

ببار ای خوب ِ دیروزی ، بر این بازار خودسوزی
که این غمخانه ی بی می ، ندارد آب ِ مرد افکن

برقصانم غزل بانو ، بچرخانم غزل بانو
میان گفتن و خفتن ، میان ماندن و رفتن  ! ...

 
شهیار قنبری 

رستنی ها کم نیست ، من و تو کم بودیم
                        خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم
 

گفتنی ها کم نیست ، من و تو کم گفتیم
                        مثل هزیان دم مرگ ، از آغاز چنین درهم برهم گفتیم

دیدنی ها کم نیست ، من و تو کم دیدیم
                        بی سبب از پاییز ، جای میلاد اقاقی ها را پرسیدیم

چیدنی ها کم نیست ، من و تو کم چیدیم
                        وقت گل دادن عشق روی دار قالی
                                    بی سبب حتی پرتاب گل سرخی را ترسیدیم

خواندنی ها کم نیست ، من و تو کم خواندیم
                        من و تو ساده ترین شکل سرودن را در معبر باد
                                                                        بادهانی بسته ، وا ماندیم

من و تو کم بودیم
            من و تو در میدان ها
                        اینک اندازه ی ما می خوانیم

ما به اندازه ی ما می بینیم

            ما به اندازه ی ما می چینیم

                        ما به اندازه ی ما می گوییم

                                    ما به اندازه ی ما می روییم

من و تو کم نه ، که باید شب بی رحم و گل مریم و بیداری شبنم باشیم

من و تو خم نه و درهم نه و کم هم نه ، که می باید با هم باشیم

من و تو حق داریم در شب این جنبش نبض آدم باشیم

من و تو حق داریم که به اندازه ی ما هم شده با هم باشیم

گفتنی ها کم نیست ...

شهیار قنبری

آبی دریا ، قدغن . شوق تماشا ، قدغن
                        عشق دو ماهی ، قدغن . با هم و تنها ، قدغن

                                                            برای عشق تازه ، اجازه بی اجازه

پچ پچ و نجوا ، قدغن . رقص سایه ها ، قدغن
                        کشف بوسه ی بی هوا به وقت رویا ، قدغن

                                                            برای خواب تازه ، اجازه بی اجازه

در این غربت خانگی  بگو هرچی باید بگی
                        غزل بگو به سادگی  بگو ، زنده باد زندگی

                                                            برای شعر تازه ، اجازه بی اجازه

از تو نوشتن ، قدغن . گلایه کردن ، قدغن
                        عطر خوش زن ، قدغن . تو قدغن ، من قدغن

                                                            برای روز تازه ، اجازه بی اجازه

شهیار قنبری

از مهتابی خانۀ من

            تا آفتابی خانۀ تو

                        یک دست فاصله ست .

دستت را دراز کن تا

                        مهتابی ،

                                    آفتابی

                                             شود .

شهیار قنبری

در تو خلاصه میشوم ، با تو زلال می شوم

                        از پر پیراهن تو ، پر پر و بال می شوم

در شب یلدایی تو ، صاحب روز می شوم

                        صاحب تحویل شب اول سال می شوم

                        با تو رهاتر از همه ، ماه هلال می شوم
  
با تو زلال می شوم ، پر پر و بال می شوم

                        شعر محال می شوم ، بر این روال می شوم

                        چون که نظر کرده ی نور لایزال می شوم

خاصیت سروده ها ، تمام خواستن نبود

                        برای از تو دم زدن ، شعر محال می شوم

جز غزل شیشه ای ام ، شعر مرا سنگ بدان

                        چون پس از این شاعر تو ، بر این روال می شوم

شهیار قنبری