بگو به باد پرش را تکان تکان بدهد
بگو به ابر که باران بی امان بدهد

چه بی قرار و چه بیگانه مانده ایم ، ای کاش
کسی بیاید و ما را به هم نشان بدهد

کسی بیاید و ما را به کوچه ها ببرد
به ما برای رسیدن به هم توان بدهد

بگو ، مگر برساند کسی به گوش خدا
که از نگاهش سهمی به عاشقان بدهد

برای هر دل تنها دلی ردیف کند
به هر نگاه جوان یار مهربان بدهد

خدا که اینهمه خوب است کاش امر کند
کمی زمانه به ما روی خوش نشان بدهد



ناصر حامدی

ای خفته در نگاه تو جادو  ! چه می کنی ؟
آشفته دل ! گره زده گیسو ! چه می کنی ؟ 

امسال هم گذشت و بهار تو بر نگشت
تنها و دل شکسته لب جو چه می کنی ؟

شب های دل گرفته که خوابت نمی برد
بی بوسه ، بی نفس نفس او چه می کنی ؟ 

هی مانده در نگاه تو حسرت ! چه می کشی ؟
هی رفته از دل تو هیاهو ! چه می کنی ؟ 

بیهوده دشت های خدا را قرق نکن
حالا که رفته از دلت آهو ، چه می کنی ... ؟

ناصر حامدی

دوست دارم جستجو در جنگل موی تو را

از خدا چیزی نمی خواهم به جز بوی تو را

دختر زیبای جنگل های آرام شمال !

از کجا آورده دست باد گیسوی تو را ؟

آستینت را که بالا داده بودی دیده اند

خلق رد بوسه ی من روی بازوی تو را

چشمهایت را مراقب باش ، می ترسم سگان

عاقبت در آتش اندازند آهوی تو را

کاش جای زندگی کردن در آغوشت ، خدا

قسمتم می کرد مردن روی زانوی تو را

ناصر حامدی

گویی به دستان خدا ایمان ندارد

                        شهری که در تقویم خود باران ندارد

باران تن خیس تو ، باران چشم هایت

                        باران که باشد زندگی پایان ندارد

هر روز دیدار تو باشد روز عید است

                        فطر و غدیر و مبعث و قربان ندارد

با من مدارا کن که این سرباز تنها

                        در سنگرش جز بوسه ای پنهان ندارد

انگشت هایم لای موهایت اسیرند

                        گاهی رهایی لذت زندان ندارد

دیدار تو خوب است ، چون خواب دم صبح

                        خوابی که آغازش تویی پایان ندارد

امشب تنت مثل دِهی برفیست ، گاهی

                        بی برف بازی زندگی امکان ندارد

ناصر حامدی

یک نامه ام ، بدون شروع و بدون نام

                        امروز هم مطابق معمول ناتمام

خوش کرده ام کنارتو دل وا کنم کمی

                        همسایۀ همیشه ناآشنا ؛ سلام

ازحال و روز خود که بگویم ، حکایتی است

                        بی صفحه زندگانی بی روح و کم دوام

جویای حال از قلم افتاده ها مباش

                        ایام خوش خیالی و بی حالی ات ، به کام

دردی دوا نمی کند از متن تشنه ام

                        چیزی شبیه یک دل در حال انهدام

در پیشگاه روشن آیینه می زنم

                        جامی به افتخار تو با باد روی بام

باشد برای بعد اگر حرف دیگری است

                        تا قصه ای دوباره از این دست ، والسلام !

ناصر حامدی

دوست دارم بروم سر به سرم نگذارید

                        گریه ام را به حساب سفرم نگذارید

دوست دارم که به پابوسی باران بروم

                        آسمان گفته که پا روی پرم نگذارید

این قدر آئینه ها را به رخ من نکشید

                        این قدر داغ جنون بر جگرم نگذارید

چشمی آبی تر از آئینه گرفتارم کرد

                        بس کنید این همه دل دور و برم نگذارید

آخرین حرف من اینست زمینی نشوید

                        فقط از حال زمین بی خبرم نگذارید .... !

ناصر حامدی

اصلا چرا دروغ ، همین پیش پای تو

                        گفتم که یک غزل بنویسم برای تو

احساس می کنم که کمی پیرتر شدم

                        احساس می کنم که شدم مبتلای تو

برگرد و هر چقدر دلت خواست بد بگو

                        دل می دهم دوباره به طعم صدای تو

از قول من بگو به دلت نرم تر شود

                        بی فایده ست این همه دوری ، فدای تو

دریای من ! به ابر سپردم بیاورد

                        یک آسمان بهانه ی باران برای تو

ناقابل است ، بیشتر از این نداشتم

                        رخصت بده نفس بکشم در هوای تو

ناصر حامدی