به خاطر مردم است که می گویم

            گوش هایت را کمی نزدیک دهانم بیار

دنیا دارد

 از شعرهای عاشقانه تهی می شود

و مردم نمی دانند

چگونه می شود بی هیچ واژه ای

                        کسی را که این همه دور است

                                                این همه دوست داشت ...

لیلا کردبچه

تو شبیه پرستوها هستی

وقتی بهار را با کوچ بی هنگامی به خانه می آوری

            وقتی بهار را با کوچ بی هنگامی از خانه می بری

بخوان

با هر زبانی که عاشقانه تر است

                        و اوج های صمیمی تری دارد

بخوان

حتی اگر شده اندازه ی پنجره ای

که بیش از حوصله ی بهار بسته مانده است

آنقدر بسته مانده است

                        که نامش را گذاشته اند دیوار

لیلا کردبچه

پرنده ای که نمی داند آزادی چیست

            از بازماندنِ درِ قفسش ، سرما می خورد

و پرنده ای که بر برجی بلند می نشیند

                           هرچه روشن تر فکر می کند

                                            تاریک تر آواز می خواند

وقتی می داند

تنها پنج حرف ساده است

                 که گاهی ، فقط گاهی

                              از دهان آسمان می پرد

لیلا کردبچه

هربار که به تو فکر می کنم

            یکی از دکمه هایم شل می شود

انقراض آغوشم

 یک نسل به تاخیر می افتد

                و چیزی به نبضم اضافه می شود

                                    که در شعرهایم نمی گنجد

کافیست نام تو را بخوانم

تا ببینی ؛ لکنت ، عاشقانه ترین لهجه هاست

و چگونه لرزش لب های من ، دنیا را به حاشیه می برد


 دوستت دارم

با تمام واژه هایی که در گلویم گیر کرده اند

و تمام هجاهای غمگینی که برای تو شعر می شوند


 دوستت دارم با صدای بلند

             دوستت دارم با صدای آهسته

دوستت دارم و خواستن تو

جنینیست در من

            که نه سقط می شود

                                    نه به دنیا می آید


لیلا کردبچه

مسافر کناری‌ام که پیاده شد

                         پنجره‌ای گیرم آمد
                        
                                      باقی مسیر را گریستم  ...


                                                                        لیلا کردبچه

من از رعد و برق نمی ترسم

            اما میان بازوان تو امنیتی هست

                                    که ترس را زیبا می کند .

لیلا کردبچه

دیگر خوابت را هم زیر این سقف نمی بیند

            و می داند هیچ خیابانی به این خانه ختم نخواهد شد

حتی اگر تمام سیگارهایش را هر روز با ناز الهه ای بکشد

                        که تمام زندگی اش در چمدان کوچکی جا شد 

گاهی تو را به سفر می فرستد

                        گاه بهشت ، گاه جهنم

و به روی خودش نمی آورد

خوشبختی های سیاه و سفیدی را

            که از حافظه ی چسبناک آلبوم ها کنده ای

                                    و اتفاق عاشقانه تری که نمی داند

                                                روی خواب های کدام تخت می اندازی

این روزها بنان

 عجیب روی صورت پدر گریه می کند

            و انگشت های من ناتوانتر از آنند

                        که به تکه پاره ی عکس هایتان

                                    وصله های عاشقانه بچسبانند .

لیلا کردبچه