همه چیز

از جایی شروع شد که

                    گفتی دوستم داری

گاهی

 برای یک عمر بلاتکلیفی ،

                         بهانه ای کافیست !!!

لیلا کردبچه

سالها رو به قبله بودم

و می گفتم دیگر ...

هیچکس از من عاشقانه ای نخواهد شنید .

آمدی

  رد شدی

      بند دلم پاره شد

کاش می فهمیدی

چه لذتی دارد پاره شدن

                        طناب یک اعدامی !

لیلا کردبچه

انگشتت را

هرجای نقشه خواستی ، بگذار

فرقی نمی کند ...

تنهایی من

عمیق ترین جای جهان است

و انگشتان تو هیچ وقت

            به عمق فاجعه پی نخواهند برد ...

لیلا كردبچه

برای درخت‌‌های کنار جاده فرقی ندارد ،

            کسی که در سفر است ، می‌رود ، یا می‌آید !

برای من اما فرق زیادی دارند ،

درختان مسیری که از تو دورم می‌کند

                        و درختان مسیری که به تو نزدیکم  ...

لیلا کردبچه

آلبومی قدیمی ام ،

            در زیرزمین خانه ای کلنگی

                        که واحدهایش را پیش فروش کرده اند

در انتظار دستی جامانده

در اعماق که شاید آجرها نمی گذارند

                                    خاطره ای فروریخته را ورق بزند

نجاتم بده

در من هنوز لبخندی هست

            که می تواند چیزی یادت بیاورد ...

 لیلا کردبچه

هزار سال پیش از آنکه

        جاده را رفتن آموخته باشند     

                                    دلتنگِ تو بودم ،

انگار

هزار سال منتظر بودم

بیایی پشت پنجرۀ اتوبوس

            برایم دست تکان بدهی ،

                        تا این شعر را برایت بنویسم  .

لیلا کردبچه

و یک روز فهمیدیم "عزیزم"

نام کوچک هیچ‌کداممان نیست

            و شام خوردن زیر نور شمع

                        چشم‌هایمان را کم‌سو می‌کند

سقف

بهانۀ مشترکی بود

که باید از هم می‌گرفتیم

و تاریکی موّاج خانه را ، به عدالت

                        به دو نیم می‌کردیم ؛

نیمی با ماهیان قرمز مصنوعی

            نیمی با سنگریزه‌ها و صدف‌ها

                        و موج‌های کوچک مصنوعی

ما دو حباب کنار هم بودیم

که می‌ترسیدیم هنگام یکی شدن

            نفهمیم کداممان نابود شده‌ست .

لیلا کردبچه