در زندگی 

یک روزهایی میشود

که دوست داری بزنی به بیابان

بیابان پیدا نمی کنی می زنی به خیابان

با دنیا که هیچ ، با خودت هم قهر می کنی

منتظری  ...

منتظر  " اویِ " زندگیت

منتظری ببینی حواسش

اصلا به قهر کردنت هست !؟

روز هایی می شود در زندگیت

دوست داری بهانه گیر شوی

تو لوس شوی و " اویِ" زندگیت بگوید  :

اجازه هست ؟

اجازه هست روی ماه شما را ببوسم ؟

اجازه هست من به دور شما بگردم

اجازه هست دردهایت را مرهمی باشم 

روزی هم می شود

طرز نگاهت ، لحن حرفهایت ،

نوع رفتارت ، سرد می شود

نه اینکه واقعا اینطور باشد ... نه  !

همه ی همه اش بهانه ست

می خواهی چیز هایی بفهمی  ...

بفهمی اوی زندگی ات

حواسش به این همه سردی هست !؟؟

و امان از آن زمانی که نفهمند 

نفهمند ، نفهمند ... 

به یکباره

به هم می ریزی

از هم می پاشی

سرد می شوی  ...

عادل دانتیسم

توقع زیادی نیست

تنها یک "دوستت دارم" ساده

            که گاهی اگر دلم گرفت ،

                                     به کسی بگویم  ...

کسی که

نه نام کوچکش مهم است

             و نه رنگ چشمهایش  ...

فقط بهانه ای ست

برای گفتن یک دوستت دارم ساده

             که سالهاست به کسی نگفته ام  !

نیلوفر لاری پور

قهرت را می توانم تحمل کنم

            بهانه ات را ، لج بازی ات را ...

اما دامن آبی چین دارت را نه !

ماهی کوچکی می شوم

            که بعد از عمری دریا را دیده !

محسن حسینخانی

همه چیز

از جایی شروع شد که

                    گفتی دوستم داری

گاهی

 برای یک عمر بلاتکلیفی ،

                         بهانه ای کافیست !!!

لیلا کردبچه

باور کن

آن قدر ها هم سخت نیست

فهمیدن اینکه بعضی ها می آیند که

                                    نمانند ، نباشند ، نبینند

و تو اگر تمامی دنیا را

             هم حتی به پایشان بریزی

آنها تمامی بهانه های دنیا را

             جمع می کنند تا از بین آنها

                        بهانه ای پیدا کنند که بروند

                                    دور شوند ، که نمانند اصلا

پس به دلت بسپار

 وقتی از خستگی های روزگار

                        پناه بردی به هر کسی

لااقل خوب فکر کن

 ببین از سر علاقه آمده یا از سر ...!!!

تا دنیایت پر نشود از دوست داشتن های پر بغض

                                                که دمار از روزگارت درآورد ...

باران تمام شد !

حالا می توان نشست

  و برای آنان که دیگر ؛

بهانه ای نیست

برای آمدن شان ،

گریست  . . .

سینا به منش