تنها که میشوی

دلتنگی هایت رنگ جیغ می گیرد

میان فریاد سکوت ...

محمدرضا شفیعی کدکنی

ü       ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست

      حال هجران تـــو چه دانی که چه مشکل حالیست

حافظ

در نظربازی ما بی خبران حیرانند

من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی

عشق داند که در این دایره سرگردانند

جلوه گاه رخ او دیده من تنها نیست

ماه و خورشید همین آینه می گردانند

عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا

ما همه بنده و این قوم خداوندانند

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم

آه اگر خرقه پشمین به گرو نستانند

وصل خورشید به شبپره اعمی نرسد

که در آن آینه صاحب نظران حیرانند

لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ

عشقبازان چنین مستحق هجرانند

مگرم چشم سیاه تو بیاموزد کار

ور نه مستوری و مستی همه کس نتوانند

گر به نزهتگه ارواح برد بوی تو باد

عقل و جان گوهر هستی به نثار افشانند

زاهد ار رندی حافظ نکند فهم چه شد

دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند

گر شوند آگه از اندیشه ما مغبچگان

بعد از این خرقه صوفی به گرو نستانند

حافظ

چند یاد چمن و حسرت پرواز کنم
                         بشکنم این قفس و بال و پری باز کنم                     
 
بس بهار آمد و پروانه و گل مست شدند
                         من هنوز آرزوی فرصت پرواز کنم

خار حسرت زندم زخمه به تار دل ریش
                         چون هوای گل و مرغان هم آواز کنم

بلبلم ، لیک چو گل عهد ببندد با زاغ
                         من دگر با چه دلی لب به سخن باز کنم

سرم ای ماه به دامان نوازش بگذار
                         تا در آغوش تو سوز غزلی ساز کنم

به نوایم برسان زان لب شیرین که چو نی
                         شکوه های شب هجران تو آغاز کنم
 
با دم عیسوی ام گر بنوازی چون نای
                         از دل مـرده بر آرم دم و اعـجـاز کـنـم

بوسه می خواستم از آن مه و خوش می خندید
                         که نیــازت بـدهـم آخــر اگـر نـاز کـنـم

سایه خون شد دلم از بس که نشستم خاموش
                         خـیـز تـا قـصه ی آن سرو سـرافراز کنم

هوشنگ ابتهاج