تمام پروانه ها قاصدک بودند

به هر قاصدکی

    راز چشمان تو را گفتم ،

                           پــــروانــه شد

تمام پروانه ها

ادای چشمان تو را در می‌آورند

                        چون بغض مرا دوست دارند .

کیکاوس یاکیده

آغوش تو دنیای آن بیگانه خواهد شد

با دست شومش گیسوانت شانه خواهد شد

با من شکوهی داشتی، با او نخواهی داشت

قصری که جای جغد شد ویرانه خواهد شد

افسانه ی خوشبختی ات گمنام خواهد ماند

گمنامیِ بدبختی ام افسانه خواهد شد

پنهان شدی تا مثل «از ما بهتران» ... آری_

کِرمی که خود را گم کند پروانه خواهد شد

هرشب که می پیچد به اندام تو همخوابت

از بوی من در بسترش دیوانه خواهد شد

مهدی فرجی

آن روز ، در آن گوشۀ متروک
                        آن پنجره ، با پردۀ تورش
خورشید قوی بود و نمی خواست
                        آن پرده شود حائل نورش

من محو نگاه تو و خورشید
                        گل بود و هوا بود و تب عشق
دستان من و تو گره می خورد
                        بر گردن هم با طلب عشق

زیبایی و دلدادگی و شور و شرر بود
                        پروانه و پرواز و نسیم و حرکت بود
ای کاش خدا قهر نمی کرد ز من و تو
                        وان لحظۀ رویایی ما پر برکت بود

آزرده شبی آمد و هنگام جدایی
                        رفتی تو از آن روز ندیدم گل رویت
عکسی که نهادی تو به دستان من آنروز
                        امروز نوشتم بخدا برسر کویت

امروزکه من خیره به عکست
                        پروانه صفت رفته ام از هوش
دیگر نرسد لحظۀ دیدار
                        با بوسۀ لب ، گرمی آغوش

فریبا شش بلوکی

تا چند کنیم از تو قناعت به نگاهی

یک عمر قناعت نتوان کرد الهی

دیریست که چون هاله همی دور تو گردم

چون بازشوم از سرت ای مه به نگاهی

بر هر دری ای شمع چو پروانه زنم سر

در آرزوی آن که بیابم به تو راهی

نه روی سخن گفتن و نه پای گذشتن

سرگشته ام ای ماه هنرپیشه ، پناهی

در فکر کلاهند حریفان همه هشدار

هرگز به سر ماه نرفته است کلاهی

بگریز در آغوش من از خلق که گلها

از باد گریزند در آغوش گیاهی

در آرزوی جلوۀ مهتاب جمالش

یا رب گذراندیم چه شبهای سیاهی

یک عمر گنه کردم و شرمنده که در حشر

شایان گذشت تو مرا نیست گناهی

شهریار

...

یکی می آید به زور 

            یکی می رود به انتخاب .

پس اینها همش اسمش زندگی است :

            دلتنگی ها ، دلخوشی ها ، ثانیه ها ، دقیقه ها ،
                        حتی اگر تعدادشان به دو برابر آن رقمی باشد که برایت نوشته ام برسد.

ما زنده ایم چون بیداریم .
            ما زنده ایم چون می خوابیم .

و رستگار و سعادت مندیم

            زیرا هنوز بر گستره وسیع ویرانه های وجودمان

                        پانشینی برای گنجشک عشق باقی گذاشتیم .

...

ما نیز باید دوست بداریم ،

                        آری ؛
                        زیرا دوست داشتن خال بال روح ماست .

ما را با دوست داشتن از خانه خدا به زمین فرستاده اند .
                                    همچنان که پروانه را با کوله بار هزار رنگش .

...

حسین پناهی