لاله رویی بر گل سرخی نگاشت
کز سیه چشمان نگیرم دلبری

از لب من کس نیابد بوسه ای
وز کف ممن کس ننوشد ساغری

تا نبفتد پایش اندر بند ها
یاد کرد آن تازه گل سوگند ها

ناگهان باد صبا دامن کشان
سوی سرو و لاله شمشاد رفت

فارغ از پیمان نگشته نازنین
کز نسیمی برگ گل بر باد رفت

خنده زد گل بر رخ دلبند او
کآن چنان بر باد شد سوگند او

 رهی معیری

بس که جفا ز خار و گل دید  دل رمیده ام 

همچو نسیم ازین چمن پای برون کشیده ام

شمع طرب ز بخت ما آتش خانه سوز شد 

گشت بلای جان من عشق به جان خریده ام 

حاصل دور زندگی صحبت آشنا بود 

تا تو ز من بریده ای من ز جهان بریده ام

تا به کنار بودیم بود به جا قرار دل 

رفتی و رفت راحت از خاطر آرمیده ام 

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو 

تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده ام 

چون به بهار سر کند لاله ز خاک من برون 

ای گل تازه یاد کن از دل داغ دیده ام 

یا ز ره  وفا بیا یا ز دل رهی برو 
سوخت در انتظار تو جان به لب رسیده ام

رهی معیری